Μετά, όμως, από την εκ των πραγμάτων διάψευση των προβλέψεών τους, κανείς δεν δίνει πλέον σημασία στο ποιος είχε προβλέψει τι. Ξεχνάει ο αναγνώστης… Και ξαναδίνει βάση στο επόμενο υποβολιμαίο δημοσίευμα. Δίνει βάση, κι ας είναι ζήτημα χρόνου να διαψευστεί και αυτό, όπως το προηγούμενο. Η μπάλα είναι έτσι κι αλλιώς χαμένη. Το κλίμα μετράει.

Ομοίως και με τ’ αμέτρητα δημοσιεύματα που κάθε τρεις και λίγο επικαλούνται ανώνυμες πηγές «υψηλόβαθμων αξιωματούχων», πηγές «παραγόντων που είναι σε θέση να γνωρίζουν» και τέτοια. Λίγες ώρες μετά τη δημοσίευσή τους διαψεύδονται και αυτά, ευθέως μάλιστα από τα πιο επίσημα χείλη.

Απτόητα, ωστόσο, τα χαλκεία συνεχίζουν απροκάλυπτα την πονηρή δουλειά τους, γνωρίζοντας ότι ο αναγνώστης ξεχνάει. Και ότι θα ξαναδώσει σημασία. Όσο δε πιο κρίσιμες οι ώρες, τόσο πιο πολλά αυτού του τύπου τα δημοσιεύματα, και τόσο πιο κινδυνολογικά (δηλαδή κατευθυνόμενα).

Από κοντά, μια τρίτη κατηγορία δημοσιευμάτων αναπαράγει από τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης κατασκευασμένες ηλιθιότητες, τάχα μαρτυρίες του κάθε νούμερου και της κάθε βλαμμένης. Όλοι τους στο κόλπο αυτοί οι… αθώοι, φυσικά. Ένας ευρύτερος κύκλος δήθεν ανιδιοτελών, αλλά στην πραγματικότητα εντεταλμένων μιας απεγνωσμένης, χασομέρικης και γδικιάρικης μονταζιέρας. Ας μη χάσουμε χρόνο με παραδείγματα. Όποιος χρειάζεται εδώ παραδείγματα δεν θα καταλάβει ούτε με τα παραδείγματα. Ακριβώς διότι αφθονούν και οι απεγνωσμένοι και τα παραδείγματα.

Απ’ όλα τα παραπάνω είδη δημοσιευμάτων (δεν είναι τα μόνα είδη), θα ήθελα να ξεχωρίσω τα δυο χειρότερα: Το ένα αποσκοπεί στο να πλήξει τη διαπραγμάτευση –ξένοι και δικοί σε αγαστή συνεργασία, δυστυχώς. Το άλλο αφορά στα εσωτερικά μας. Αυτό, το δεύτερο είδος συνδράμει το πρώτο, φυλάγοντάς του τα νώτα, με το να δημιουργεί εγχώριο κλίμα και ν’ αποπροσανατολίζει.

Χαρακτηριστικά του πρώτου είδους είναι όσα δημοσιεύματα προξενούν πλήγμα στην Οικονομία από μόνα τους. Ας διαψευστούν, σου λέει. Η δουλειά θα έχει γίνει. Πανικοβάλλουν, π.χ., τους καταθέτες και προκαλούν φυγή κεφαλαίων από τις τράπεζες. Αργοπορημένη και πάντα ασθενέστερη η διάψευση δεν καταπολεμάει το «άσε, καλού-κακού ας τα προφυλάξω εγώ» του καταθέτη!

Χαρακτηριστικά του δεύτερου είδους είναι εκείνα τα δημοσιεύματα τα οποία, στην κυβερνητική αποδυνάμωση που επιδιώκουν ως προς τη διαπραγμάτευση (και γενικότερα), συνεπικουρούν το πρώτο είδος με διαρκή βομβαρδισμό αβάσιμων πληροφοριών κι εκτιμήσεων που, κι αν διαψεύδονται, πετυχαίνουν πάντως να προσθέσουν γενικευμένη εικόνα κυβερνητικής ασυνεννοησίας, απειρίας, αντιφάσεων, ερασιτεχνισμού και κακώς εννοούμενης πολυφωνίας, με παράλληλο στόχο να επισκιαστούν ηθελημένα και να υποβαθμιστούν σοβαρότατες πολιτικές πρωτοβουλίες ζωτικής εθνικής σημασίας, όπως λ.χ. η Επιτροπή Λογιστικού Ελέγχου για το χρέος.

Και άλλα πολλά από το πλάι, μην σας κουράσω…

Είναι δικαίωμα του καθενός να λέει και να γράφει ό,τι θέλει. Είναι δικαίωμά τους ακόμη κι εκείνων που δεν έχουν καταβάλει (ακόμα) για την άσκηση αυτού τους του δικαιώματος το αντίτιμο που τους αναλογεί για τη χρήση ραδιοσυχνοτήτων, δηλαδή δημόσιας περιουσίας. Πόσο μάλλον δικαίωμα είναι των ακροβολισμένων στο Διαδίκτυο. Από εκείνα δε που ο καθένας έχει δικαίωμα να λέει και να γράφει, όσα παραβιάζουν τη νομοθεσία είναι δουλειά του Εισαγγελέα. Ο οποίος Εισαγγελέας όμως ψηφίζει τον Αθανασίου στη συνδικαλιστική του Ένωση, και άρα συνήθως ξέρουμε πότε πρόκειται να παρέμβει και πότε όχι. (Θυμάμαι ακόμα έναν ασήμαντο φουκαρά που επί της προηγούμενης κυβέρνησης βρέθηκε αντιμέτωπος με τη Δικαιοσύνη, επειδή διακινούσε την πληροφορία ότι θα χρεοκοπούσαμε. Και αυτό σε μια χώρα που είχε πράγματι χρεοκοπήσει, παρακαλώ! Τώρα τις αντίστοιχες δουλίτσες, φαίνεται, δεν τις κάνουν οι… φουκαράδες. Εσείς, αλήθεια, τον θυμάστε αυτόν το φουκαρά; Όχι;;; Να, λοιπόν, που όντως ξεχνάει ο αναγνώστης!)

Έτσι έχουν τα πράγματα, φίλοι μου. Κι επειδή έτσι έχουν τα πράγματα, είναι υποχρέωση όλων μας να κρίνουμε με πλήρη ενάργεια τι διαβάζουμε και τι ακούμε.

Ζούμε ημέρες τόσο πονηρές, που η υποχρέωση να κρίνουμε τι διαβάζουμε και τι ακούμε μας βαρύνει σε τέτοιο βαθμό, που σας καλώ ν’ αξιολογήσετε με απόλυτη καχυποψία ακόμη και το δικό μου σημερινό δημοσίευμα, τούτο εδώ που έχετε μπροστά στα μάτια σας! Γιατί όχι; Μπορεί και αυτό να είναι υποβολιμαίο. Μπορεί κι εγώ να είμαι σ’ εντεταλμένη υπηρεσία. Αν το κάνετε, αν κάτσετε και, αντί να το καταπιείτε αμάσητο, αξιολογήσετε το τι γράφω, με την επιβεβλημένη πια καχυποψία, τότε πραγματικά θα με τιμήσετε και τούτο εδώ το δημοσίευμα θα έχει πιάσει τόπο.

Αν πάντως σας βοηθάει μια πληροφορία για να με αξιολογήσετε σωστά, σας λέω ότι με αυτό μου το κείμενο δεν έχω τίποτε, μα τίποτε απολύτως να κερδίσω. Μάλλον χάνω, εδώ που τα λέμε…

*Εννοείται, δημοσιεύματα τόσο του γραπτού όσο και του ηλεκτρονικού Τύπου (κανάλια, ραδιόφωνα, ιστοσελίδες).

sotosblog