Τον Απρίλιο του 2003 το ΙΚΙ προσκάλεσε τον Θεόδωρο Πάγκαλο για ένα αφιέρωμα στον Αντώνη Τρίτση. Γέμισε η αίθουσα της Κοργιαλένειου Βιβλιοθήκης, ενώ Πάγκαλος  έδειξε αμέσως τον στρυφνό χαρακτήρα του προς τους ντόπιους δημοσιογράφους.   Σε ηλικία 84 ετών «έφυγε» από τη ζωή χθες. Μόνιμα ειρωνικός, επιθετικός και ενίοτε χυδαίος. Συνδέθηκε με το “μαζί τα φάγαμε” και με την ντροπή της παράδοσης του Οτσαλάν στους Τούρκους. Τα τελευταία χρόνια επιδιδόταν σε έναν αγώνα με τον εαυτό του για το πώς θα εκστομίσει ο,τι πιο αντιλαϊκό και εξοργιστικό μπορεί να πει, μόνο και μόνο για να θυμίζει σε ποια τάξη ανήκει. Το έκανε με σαδιστική ευχαρίστηση. Δεν έλειψε σε κανέναν όταν απομακρύνθηκε από τη δημοσιότητα.  Καλό ταξίδι Θεόδωρε…… 

Δείτε φωτογραφίες  Εδώ

Ο Θόδωρος Γαλιατσάτος αναφέρθηκε σε μια επερώτηση του στη συνεδρίαση του Π.Σ. για τον ….ξεχασμένο δρόμο Αεροδρόμιο – Κρανιά αλλά και τον Δρόμο Καραβόμυλος – Αγία Ευφημία. Δυο έργα ξεχασμένα, όμως ο  Αντιπεριφερειάρχης κ. Σταύρος Τραυλός όπως είπε στην απάντηση του ότι τα έργα αυτά είναι  …. “ζωντανά” υπάρχουν και προγραμματίζονται, εδώ και κάμποσα χρόνια.

 Χθες συνεδρίασε το Δημοτικό Συμβούλιο Αργοστολίου. Δυστυχώς δεν μεταδόθηκε ιντερνετικά. Φαίνεται ότι ο κ. Δήμαρχος όσο πλησιάζουν οι Δημοτικές και Περιφερειακές εκλογές χάνει την “έξωθεν καλή μαρτυρία”, ως φαίνεται και δεν θέλει να ακούγονται όσα συζητιούνται στις συνεδριάσεις. Άλλη εξήγηση δεν υπάρχει. (Υπάρχει….αλλά….)

Φιάσκο μεγατόνων με την τράπεζα θεμάτων στην Ελλάδα – Γελάνε και οι πέτρες με το κυβερνητικό αφήγημα.  Εδώ

Όλο και πιο συχνά, τώρα τελευταία, μοχλεύεται μέσα μας το ποίημα του Γιώργου Σαραντάρη, που γράφτηκε πριν το μπλόκο της Κοκκινιάς, πριν τη μεγάλη πείνα και πριν τη Βάρκιζα και πριν τη χούντα και πριν οι γόνοι των δοσίλογων βαφτιστούν στην κολυμπήθρα του Σιλωάμ και της ανάπηρης μνήμης και γίνουν το κουμάντο ενός λαού σακαταμένου.
Το ποίημα φουσκώνει μέσα μας, πότε σαν άμπωτη και πότε σαν πλημμυρίδα.
Κι ας μην ξέρουμε τους στίχους. Ούτε καν τον ποιητή.
Ξέρουμε όμως άλλα, που μακάρι να μη σώναμε να τα ξέραμε και είναι, σαν όλα αυτά που ξέρουμε, να μην έγιναν ποτέ.
Γέρνουν τα χρόνια μου
προς μια δύση ακαθόριστη
μες στα μαβιὰ παράπονα της μνήμης
και τα βαραίνει απέραντη θλίψη
παρόμοια κείνης που πνίγει τα βράδια
όταν στη θάλασσα πλάι
ξαναθυμόμαστε τα περασμένα.
Κι εκεί που η πλημμυρίδα θολώνει το βλέμμα και κάνει να ξεμπουκάρει, έρχεται το τραγούδι του Λοϊζου.
Αγάντα, ρε, τίποτα δεν πάει χαμενο!
Όχι, υπομονή. Αγάντα!
Η υπομονή είναι συνθήκη με το χρόνο. Μια παραίτηση.
Αγάντα! Με κουπιά, με πανιά, πάντως αγάντα, μέχρι να πιάσουμε λιμάνι.

Νίνα Γεωργιάδου

Νέες τεχνολογίες, νέοι τρόποι επικοινωνίας, ναρκισσισμός(όπως λέγεται σήμερα ο ατομικισμός), πλήρης έλεγχος των προσωπικών δεδομένων(data), διαμόρφωση όχι μόνο των αναγκών αλλά και των προσωπικών πεποιθήσεων, ο κατασκοπευτικός καπιταλισμός σε πλήρη ανάπτυξη, αλλά και ο φόβος. Όλα εντάσσονται στη λογική του φόβου.   Εδώ