Συνεχίζεται η συζήτηση για το Νομοσχέδιο για την προστασία της εργοδοσίας: Τα γαϊδούρια στη Φολέγανδρο γελάνε ακόμα. Έχει πέσει πολύ γέλιο, γενικώς……

Παρεμβάσεις, επικοινωνία, άρθρα,   spaleviz@otenet.gr

Η Μεσόγειος σε κίνδυνο από την ανθρώπινη δραστηριότητα.   Εδώ

Ένα τραγούδι για σας. 

Η βασικότερη υποχρέωση που έχει ένας άντρας ή μια γυναίκα δεν είναι προς την οικογένεια, την πατρίδα, το κόμμα, την ομάδα ή την θρησκεία του, αλλά στον εαυτό του. Όταν, κάποια στιγμή, θελήσει να κάνει έναν απολογισμό το κυριότερο ερώτημα που οφείλει να θέσει στον εαυτό του είναι τόσο απλό που έχει τραγουδηθεί κι από τη Μαρινέλλα. “Τι έκανα για πάρτη μου, τι έκανα για μένα” κι αυτό δεν είναι ατομισμός, αλλά κεντρικός όρος προκειμένου να συγκροτούνται γερές κοινωνίες κι όχι σύνολα ανεκπλήρωτων επιθυμιών με τις συνέπειες που έχουν τα απωθημένα τού καθενός και στη συμπεριφορά του προς τους γύρω του…
Σε αυτό το πλαίσιο, το αν μια γυναίκα θα κάνει παιδί ή παιδιά είναι προσωπική της επιλογή κι όχι απόφαση που θα λάβει γιατί την την επιβάλλει το κράτος ή η εκκλησία ή γιατί θα υποκύψει στη σχετική πλύση εγκεφάλου. Κι αν οι παπάδες έχουν τους δικούς τους ιδεοληπτικούς λόγους να επενδύουν στο συντηρητισμό και στη χριστομάθεια, το κοσμικό κράτος δεν έχει καμία δουλειά να εμπλέκεται σε σκοταδιστικά συνέδρια. Όσοι υπουργοί, μάλιστα, και βουλευτές μιλούν σε αυτά αναπαράγουν μεσαιωνικές αντιλήψεις περί ευθύνης που δεν έχουν καμία σχέση με την ίδια τη φυσιογνωμία τού βίου μας και, κυρίως, την προσωρινότητά του…

Οι ίδιοι που θέλουν να επιβάλλουν σε έναν άντρα ή σε μια γυναίκα να κάνουν οικογένεια ή παιδιά είναι συνήθως οι ίδιοι που αντιδρούν αν μπει ένας φόρος παραπάνω στους πλούσιους και βάλουμε εμπόδια με αυτόν τον τρόπο στον ανόθευτο καπιταλισμό. Είναι οι ίδιοι που δεν θέλουν τους ξένους στην πατρίδα μας, αλλά αν είναι να τους μαζέψουν τις φράουλες ή τα κεράσια διαμαρτύρονται γιατί δεν δίνονται περισσότερες άδειες για εργάτες γης. Είναι οι ίδιοι, με λίγα λόγια, που κάνουν μια ζωή μέσα στην υποκρισία για να καλύπτουν τις δικές τους ανασφάλειες, τις οποίες επιθυμούν να καθιστούν κρατικές πολιτικές. Δεν θα τους περάσει ή, τουλάχιστον, δεν πρέπει να τους περάσει…

tripioevro.gr

Ο έλεγχος του γυναικείου σώματος και της σεξουαλικότητας αποτελεί διαχρονική εμμονή της Δεξιάς. Η οικονομική ανεξαρτησία που πέτυχαν οι γυναίκες μετά την είσοδό τους στην αγορά εργασίας, μαζί με τις σεξουαλικές ελευθερίες που κέρδισαν χάρη στους αγώνες του φεμινιστικού κινήματος, εμφανίζονται ως υπεύθυνες για την υπογεννητικότητα και την κρίση της «παραδοσιακής» οικογένειας.
Ο αχαλίνωτος καπιταλισμός, η διαρκής συρρίκνωση των δικαιωμάτων των εργαζομένων, είτε κάτω από την πίεση της ανεργίας, είτε με νομοσχέδια σαν του Χατζηδάκη που οργουελικά διαφημίζονται ως «Σχέδιο Νόμου για την Προστασία της Εργασίας», ενόσω την κατεδαφίζουν, βαδίζουν χέρι χέρι με την ένταση της καταστολής και την ισχυροποίηση του νεοσυντηρητισμού.
Το βασικό επίδικο είναι ο έλεγχος του σώματος, είτε στην παραγωγική του λειτουργία, ως μηχανή παραγωγής υπεραξίας για τους καπιταλιστές. Είτε στην αναπαραγωγική του, ως η μήτρα που εξασφαλίζει τις επόμενες γενιές εργαζομένων και τη συνέχεια του έθνους. Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο, το σώμα σου δεν σου ανήκει, ανήκει στο κεφάλαιο και το έθνος.
Για αυτό και ο αγώνας (πρέπει) να είναι κοινός, κάθε πόντος που χάνεται στο πεδίο των εργασιακών δικαιωμάτων, θα συνοδεύεται και από νέες επιθέσεις στις ατομικές ελευθερίες. Και κάθε συρρίκνωση των δικαιωμάτων των γυναικών θα ανοίγει τον δρόμο για ακόμα μεγαλύτερες επιθέσεις στην εργασία. Το επίδικο είναι να μη ζήσουμε σαν δούλοι.

Δημ. Τσίρκας   fb