Ντόπινγκ και θάνατοι κατά… σύμπτωση
ΝΙΚΟΣ ΓΕΩΡΓΟΠΟΥΛΟΣ
Πολλά τα ερωτήματα που προκαλεί ο δεύτερος θάνατος, μέσα σε 15 μέρες, υψηλόβαθμου στελέχους του ρωσικού οργανισμού αντιντόπινγκ (RUSADA), λίγους μήνες μετά την αποκάλυψη τεράστιου σκανδάλου ντόπινγκ στη χώρα.
Συγκεκριμένα, πρόκειται για τον εκτελεστικό διευθυντή του οργανισμού, Νικίτα Κομάιεφ, ο θάνατος του οποίου αποδίδεται σε καρδιακή προσβολή.
Υπενθυμίζεται, ότι στις 3 Φλεβάρη ένα άλλο πρώην υψηλόβαθμο στέλεχος του RUSADA, ο Βιάτσεσλαβ Σίνιοφ, επικεφαλής της Εκτελεστικής Επιτροπής, πέθανε χωρίς να γίνει γνωστή η αιτία θανάτου. Υπενθυμίζεται, ακόμα, ότι το Νοέμβρη του 2015 η Παγκόσμια Συνομοσπονδία Στίβου (IAAF) επέβαλε προσωρινή αναστολή, χωρίς χρονικά όρια, στη Ρωσική Ομοσπονδία για το σκάνδαλο ντόπινγκ, στο οποίο αποκαλύφθηκε ότι εκτός των αθλητών, ήταν μπλεγμένος και ο RUSADA. Κατηγορήθηκαν επίσης, για συμμετοχή στο κύκλωμα, υψηλόβαθμα στελέχη της ρωσικής κυβέρνησης, στελέχη της IAAF, μέχρι και οι μυστικές υπηρεσίες της Ρωσίας.
Ειδήσεις, όπως οι παραπάνω, τείνουν να γίνουν καθημερινή ρουτίνα και μαζί με αυτές, τείνει να γίνει το ντόπινγκ συνώνυμο του αθλητισμού και συγκεκριμένα του εμπορευματοποιημένου- επαγγελματικού αθλητισμού. Εξάλλου η μεγάλη έξαρση αυτού του νοσηρού- θανατηφόρου φαινομένου, εμφανίστηκε και εξελίχθηκε απ΄ τη στιγμή που ο αθλητισμός πέρασε στα χέρια των πάσης φύσεως μονοπωλίων για να γίνει μια από τις αποδοτικότερες πηγές αύξησης των κερδών τους.
Σήμερα, ένας αθλητής με κίνητρο το χρήμα και τη δόξα, σε οποιοδήποτε σπορ, όσο ταλέντο και αν έχει, θα σκεφθεί να κάνει τη γνωριμία του με τις (δήθεν) απαγορευμένες ουσίες…
Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα…
Πρέπει λοιπόν να το ξεκαθαρίσουμε. Το θέμα του ντόπινγκ δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο του και αποσπασματικά. Οι μηχανισμοί που στήθηκαν για να εντοπίσουν και να λύσουν το πρόβλημα, απέτυχαν παταγωδώς και μετατράπηκαν σε άλλοθι του τεράστιου (από κάθε άποψη) κυκλώματος τη «ντόπας».
Όσο και αν φαντάζει ρομαντικός και μη ρεαλιστικός, ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπιστεί αυτή η μάστιγα για τον αθλητισμό, είναι να γυρίσουμε πίσω, στην αρχή, εκεί όπου ο αθλητισμός συνδέθηκε με το κέρδος, για να σπάσουμε τα δεσμά του. Όχι με το κέρδος του αθλητή, που είναι λογικό να έχει κάποια ανταμοιβή για την προσπάθεια του, αλλά το επιχειρηματικό κέρδος αυτό, δηλαδή, που μετατρέπει τον αθλητισμό σε εμπόρευμα και τον αθλητή σε αναλώσιμο «μονομάχο» στις σύγχρονες αρένες των σταδίων και των γηπέδων.
ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ