Την Πέμπτη 23 Γενάρη 2013    Και ώρα 9.00           

 Στο Εργατικό Κέντρο Κεφαλονιάς-Ιθάκης  Α. Τρίτση 119,Αργοστόλι)

                                        Είσοδος Ελεύθερη

Λιγα λόγια για την ταινία: Ο Τονί Στεφανουά βγαίνει από τη φυλακή αφού έχει εκτίσει ποινή πέντε χρόνων. Ο Τζο, φίλος του, του προτείνει να διαρρήξουν, με τη βοήθεια και ενός Ιταλού φίλου του, του Μάριο, ένα κοσμηματοπωλείο στο κέντρο του Παρισιού. Ο Τονί αρχικά αρνείται να συμμετάσχει στη διάρρηξη. Το ίδιο βράδυ όμως συναντά στο κλάμπ του Πιερ Γκρούτερ την παλιά ερωμένη του, την Μαντώ, η οποία μετά τη σύλληψη και τη φυλάκιση του Τονί τα έφτιαξε με το Γκρούτερ. Την επομένη συναντά τον Τζο και τον Μάριο και τους λέει πως άλλαξε γνώμη και θα συμμετάσχει στη διάρρηξη μόνο όμως εφόσων γίνει σύμφωνα με το δικό του σχέδιο. Στόχος τους είναι πλέον το χρηματοκιβώτιο και όχι τα κοσμήματα στη βιτρίνα. Ο Μάριο τους φέρνει σε επαφή με έναν συμπατριώτη του, τον Σέζαρ που είναι ειδικός στα χρηματοκιβώτια. Οι τέσσερις τους, αφού βρίσκουν τον τρόπο να αχρηστεύσουν το σύστημα συναγερμού, μπαίνουν στο κοσμηματοπωλείο ανοίγοντας μια τρύπα στο ταβάνι. Η διάρρηξη ξεκινά το βράδυ της Κυριακής και ολοκληρώνεται επιτυχώς τα ξημερώματα της Δευτέρας. Μετά τη διάρρηξη ο Σέζαρ, εν αγνοία τόσο του Τονί όσο και του Τζο και παρά τις προειδοποιήσεις τους, χάρισε ένα πανάκριβο δαχτυλίδι, από τα κλοπιμαία, στην Βίβιαν η οποία τραγουδούσε στο κλαμπ του Γκρούτερ…

Για τον σκηνοθέτη και την ταινία του………

Το 1955 ο  Ζυλ Ντασέν βρισκόταν αυτοεξόριστος στο Παρίσι: Στη Μαύρη Λίστα του Μακαρθισμού, ο σκηνοθέτης έφυγε από την Αμερική για να αποφύγει την κλήτευσή του στην επιτροπή του Κογκρέσου που διερευνούσε τη δράση των αριστερών μέσα στην κινηματογραφική βιομηχανία.

Η άφιξή του στην Ευρώπη δεν έλυσε το πρόβλημα επιβίωσης που αντιμετώπιζε: το μακρύ χέρι των Χολιγουντιανών παραγωγών απαγόρευε στις ευρωπαϊκές εταιρείες να τον προσλάβουν. Μετά από 5 χρόνια απουσίας, ο Ντασέν επέστρεψε μ’ αυτήν την ταινία. Και η επιστροφή του υπήρξε θριαμβευτική. Αξίζει να σημειωθεί ότι η επιτυχία ήταν τόσο μεγάλη που επικράτησε στον κοινό λόγο η λέξη «ριφιφί» ως συνώνυμο της διάρρηξης με ληστεία. Το«Ριφιφί»υπήρξε μια δουλειά που ο Ντασέν έκανε αποκλειστικά για λόγους επιβίωσης. Ωστόσο η σκηνοθετική προσέγγισή του μετέτρεψε αυτή την ιστορία με γκάνγκστερ, σε ένα μύθο για τις παράδοξες εκδοχές που μπορεί να λάβει μια ανδρική παρέα, για την τραγική κατάληξη που μπορούν να έχουν οι δεσμοί φιλίας. Κεντρική θέση μέσα στην αφήγηση της ταινίας κατέχει η διάρκειας 33 λεπτών σκηνή του ριφιφί. Χωρίς καθόλου διάλογο, η συγκεκριμένη σκηνή παρουσιάζει την ομάδα των κακοποιών να είναι αφοσιωμένοι και προσηλωμένοι απόλυτα στην εργασία τους. Εδώ το σασπένς οικοδομείται πάνω ακριβώς στη σχέση απουσία-παρουσίας ήχων του περιβάλλοντος, που απειλούν να διαταράξουν την ηρεμία και τη γαλήνη του κόσμου της εργασίας. Περίτεχνα κατασκευασμένο, το «Ριφιφί» είναι μια απόδειξη της σκηνοθετικής ιδιοφυΐας του Ντασέν.

«Όταν την έκανα δεν γνώριζα τι ακριβώς θα ήταν. Ήμουν τόσο πολύ επικεντρωμένος στην εργασία: στις δουλειές που έκανα, το πώς σηκωνόμουν το πρωί και πήγαινα στη δουλειά, το πώς απολάμβανα τη συντροφιά του συνεργείου. Μόνο αυτό υπήρχε στο μυαλό μου, τίποτε άλλο».

Βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Auguste Le Breton.

Σενάριο-Σκηνοθεσία: Julles Dassin (1955)

Μουσική: Georges Auric

Mε τους: Jean Servais, Carl Möhner, Robert Manuel, Janine Darcey, Pierre Grasset, Robert Hossein, Marcel Lupovici, Dominique Maurin, Magali Noël, Marie Sabouret, Claude Sylvain, Jules Dassin

Διάρκεια:1.56΄