Οι μπαχαλάκηδες στην εξουσία
Λ. Αθανασίου
για τα Κεφαλονίτικα Νέα
Ομολογουμένως μοιάζει με ανέκδοτο, και μάλιστα απ’ αυτά που ενώ γελάς, το κάνεις περισσότερο για να μην χαλάσεις το κλίμα της παρέας και όχι επειδή το ανέκδοτο είναι πετυχημένο.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα που μέχρι πρόσφατα αποτελούνταν από αριστερά γκρουπούσκουλα του μηδέν κόμμα κάτι τοις εκατό, που όλα μαζί ενωμένα έμπαιναν-δεν έμπαιναν στη βουλή, που οι κομματικές συνάξεις του έμοιαζαν άλλοτε με πάρτι και άλλοτε με παιδικά γενέθλια, όπου ο αριθμός των απόψεων, αν ν = ο αριθμός των μελών, ήταν πάντα ν+1 και όταν ήταν ν-1 επέρχετο διάσπαση, να φορτώνεται στην πλάτη του τις ευθύνες ολόκληρου του μεταπολιτευτικού πολιτικού, κοινωνικού και ηθικού τερατουργήματος που ονομάζεται χαϊδευτικά νεοελληνική πραγματικότητα.
Οι ΣΥΡΙΖΑίοι, όντας σε μια απόσταση ασφαλείας από την εξουσία, αποτελούσαν μάλλον τα φρικιά του πολιτικού συστήματος, με τους πιο ακραίους από αυτούς να φλερτάρουν με τον αντιεξουσιαστικό χώρο, και τους πιο κεντρώους να μπορούν ίσα ίσα να ανταλλάσσουν με το πολιτικό κατεστημένο δυο κουβέντες (όσοι έκαναν τις δύο, τρεις, συνήθως κέρδιζαν και μία θεσούλα μπόνους στο ρεαλιστικό ΠΑΣΟΚ ή στην κιβωτό του Νώε της μνημονιακής συγκυβέρνησης, του Φώτη Κουβέλη).
Όλοι αυτοί, οι οπαδοί του κόμματος με το πιο αποτυχημένο όνομα στην ιστορία της μεταπολίτευσης, που θύμιζε οπίλκα ή μπαρμπέρη, να στροβιλίζονται τριγύρω από καμιά 10ριά διανοούμενους, που όσο κι αν βρομοκοπούσαν ουτοπία ή όσο κι αν βουτούσαν επαναλαμβανόμενα σε μια καλβινιστικού τύπου εμμονική αυτομαστιγωτική αντίσταση στην αηδία της εποχής, παρέμεναν οι μοναδικοί σύγχρονοι πολιτικοί διανοούμενοι που διέθετε το πολυμήχανο έθνος μας. Μήπως έχει πολιτικούς διανοούμενους η Δεξιά; Μπορεί και να είχε, αν η ιδεολογία της ήταν ένας έστω εξελληνισμένος νεοφιλελευθερισμός και όχι αυτό το σοβιετικού τύπου νεοταξικό μόρφωμα εγκάθετων και πελατών που εγκαθίδρυσαν για δεκαετίες στην πελασγική γη τα κόμματα που την υπηρέτησαν.
Το μπαλωμένο μπαλόνι
Οι μπαχαλάκηδες στην εξουσία
Σε όλο αυτό το συνονθύλευμα επιθέσεων πάντως προς το κόμμα της Κουμουνδούρου, κάπου ανάμεσα σε αυτούς που επιτίθενται γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει γιουσουφάκι των τραπεζών και σε αυτούς που πιστεύουν ότι θα τον γδάρουν ζωντανό (και μαζί μ’ αυτόν κι εμάς) οι Ευρωπαίοι τραπεζίτες υπάρχουν και αυτοί που κατηγορούν τον ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα μπαχαλάκηδων. Οι μπαχαλάκηδες στην εξουσία λοιπόν, μόνο που ίσως ήρθε η ώρα να ξεχωρίσουμε ποιοι είναι οι πραγματικοί μπαχαλάκηδες.
Ακόμη και αν πάρουμε την μεταπολίτευση ως το σημείο-τομή της πολιτικής ζωής του τόπου, κάτι που έτσι κι αλλιώς είναι προβληματικό αφού η χουντική παρένθεση απλώς διέκοψε μια κατά τ’ άλλα ομαλή μέχρι αηδίας πολιτική διαδρομή, αυτό που πραγματικά ξεχωρίζει είναι το πώς κατάφεραν τα πολιτικά κόμματα που κυβέρνησαν να αφαιρέσουν οτιδήποτε ιερό περιείχε ο ελληνικός πολιτισμός και να τον μπολιάσουν με όλα τα δεύτερα της ευρωπαϊκής υποκουλτούρας.
Πέρα από αυτό όμως, και αφού αποστέρησαν από το πολιτικό σκηνικό οποιαδήποτε αξιόπιστη αναφορά σε ιδέες, αξίες ακόμη και όνειρα, επέβαλαν έναν δήθεν πολιτικό ρεαλισμό της πλάκας που το μόνο που εξυπηρετούσε ήταν μικροσυμφέροντα. Ή για να ακριβολογούμε μεγάλα συμφέροντα λίγων και εκλεκτών και μικρά συμφέροντα της πλέμπας.
 |
| Ελεγκτικό Συνέδριο: Εισηγητική Έκθεση Απολογισµού και Ισολογισµού 2013 |
Ο άκρατος κομματισμός, οι κατευθυνόμενοι διορισμοί, η αναξιοκρατία, οι πρακτικές που θύμιζαν μαφιόζικου τύπου εγκληματικές οργανώσεις με στεγανά, κεντρικό έλεγχο από πάνω, συνδέσεις με όλους τους τομείς της κοινωνικής και πολιτικής ζωής (δικαστές, αστυνομία, στρατός, συνδικαλισμός ακόμη και εκκλησία), τα κουκουλώματα εγκλημάτων και η εξαγορά συνειδήσεων, ψήφων, θέσεων, μέσων κ.λπ., οι αποκλεισμοί και η εξόντωση των αλλόπιστων αλλά και ο οικογενειακού τύπου διαχωρισμός των φατριών που εναλλάσσονταν στην εξουσία είναι αυτά που ξεπάτωσαν κάθε τύπου θεσμό και οργάνωση του ελληνικού κράτους. Αυτοί είναι που μετέτρεψαν το κράτος σε μπάχαλο και την ελληνική δημοκρατία σε ένα ωραιότατο πτώμα. Παρέα βέβαια με την οικονομική κρίση για την οποία, είτε μας αρέσει, είτε δεν μας αρέσει επειδή δεν ταιριάζει με τον επαρχιωτισμό μας, δεν έπαιξε κανένα μα κανένα ρόλο η ελληνική παθογένεια.
Μια ματιά γύρω μας αρκεί.
Νοσοκομεία που στηρίζονται στο φιλότιμο των γιατρών και που το υπουργείο τους οδηγεί στην παρανομία αφού αναγκάζονται και δέχονται περιστατικά χωρίς κανείς να πληρώνει, χωρίς την επίδειξη βιβλιαρίου (ποιο βιβλιάριο…), και που αν έκαναν διαφορετικά θα αυξάνονταν με γεωμετρική πρόοδο στις κολώνες τα κηδειόσημα. Για να μην πούμε για τα ταχυδακτυλουργικά που γίνονται για να φτάσουν τα φάρμακα.
Μπάχαλο η υγεία.
Δημόσια οικονομικά που εγγράφουν διαρκώς όλο και περισσότερα χρέη από επιχειρήσεις, ελεύθερους επαγγελματίες, επιχειρηματίες ακόμη και μισθωτούς που αδυνατούν να πληρώσουν τον ΕΝΦΙΑ, τα χαράτσια, τα τέλη κυκλοφορίας, τους φόρους. Ληξιπρόθεσμες οφειλές που δεν πρόκειται να πληρωθούν ποτέ και το ξέρουν. Και το κρύβουν…
Μπάχαλο η οικονομία.
 |
| Ελεγκτικό Συνέδριο: Εισηγητική Έκθεση Απολογισµού και Ισολογισµού 2013 |
Υπαλλήλους της ΔΕΗ που δεν βγαίνουν ποτέ για έλεγχο γιατί αν βγουν ξέρουν ότι θα βρουν χιλιάδες παράνομες επανασυνδέσεις ηλ. ρεύματος τις οποίες αν ξανακόψουν, η ανθρωπιστική κρίση θα γιγαντωθεί μέσα σε λίγες ημέρες.
Μπάχαλο το κοινωνικό κράτος.
Έφεραν τη ρύθμιση για τις 100 δόσεις, κι αυτή κουτσουρεμένη, μόνο και μόνο για να μαζέψουν τα ασυμμάζευτα, για να εγράψουν μερικά ακόμη εκατομμύρια από ληξιπρόθεσμα στον προϋπολογισμό τους, ξέροντας ότι κανείς δεν θα μπορούσε να πληρώσει όλες τις δόσεις.
Μπάχαλο η επιχειρηματικότητα.
Μετέτρεψαν τη δικαστική εξουσία σε αγώνα μακροβιότητας αφού για να προλάβεις μία δίκη σήμερα πρέπει υποχρεωτικά να ζήσεις μέχρι το 2020, το 2025, το 2030. Και όλα αυτά αν έχεις τα λεφτά για να κάνεις μήνυση. Αν δεν έχεις, δεν έχεις πλέον καμία επαφή με τη δικαιοσύνη, τουλάχιστον για τα κατ’ έγκλιση αδικήματα.
Μπάχαλο η δικαιοσύνη.
Και δεν έχω μιλήσει καν για παραδικαστικά, εκλεκτούς επιχειρηματίες, παρακρατικούς, έλεγχο των μαζών μέσα από τα ΜΜΕ και των ΜΜΕ μέσω των αδειών, σκάνδαλα, λίστες Λαγκάρ κι όλα αυτά τα λαϊκίστικα. Μιλάω μόνο για την διάλυση των θεσμών και των ιδεών που συγκρατούν τα μέλη μιας κοινωνίας από το να φαγωθούν μεταξύ τους.
Η συνενοχή
Τι θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ;
για τα Κεφαλονίτικα Νέα
