Ν.Σολωμός

(Πρώην δημοτικός Σύμβουλος Ληξουρίου Πάλης)

Πολύ σωστά πράττει ο Δήμος Ληξουρίου και εξηύρε τρόπο να εξοικονομήσει πίστωση 100.000 ευρώ, για να   διασώσει το πατρογονικό της σπουδαίας λογίας και ζωγράφου Ντιάνας Αντωνακάτου προκειμένου να την θυμόμαστε όπως της αξίζει και να την μάθουν και οι επόμενοι. Μυστηριωδώς, δέν έχει κάνει όμως το ίδιο για τα έργα της, ούτε τα ζωγραφικά, ούτε τα ιστορικά, ούτε τα κριτικά. Mήπως τα αναζήτησε; Eγκατέλειψε μήπως νωρίς κάθε διάθεση απόκτησής και διάσωσής τους; Τότε γιατί επικεντρώνεται αποκλειστικά στο  κίτρινο σπίτι με τους άδειους τοίχους;

Αναλογιζόμενος την σπουδή και τα ταχέα ανακλαστικά τα οποία επιδείχθηκαν για την εξεύρεση των 100.000  (προσεγγιστικά)  για το κίτρινο προσεισμικό σπίτι στα Βιλλατώρια, εκεί όπου έλαμπε τα καλοκαίρια το πνεύμα και η προσωπικότητα της Ντιάνας, αναρωτιέμαι, τί συμβαίνει και δεν επιδεικνύει την ίδια αποτελεσματικότητα αλλά αντιθέτως  δυστοκεί ο Δήμος (και η αρωγός αυτού Περιφερειακή Ενότητα Κεφαλονιάς) σε άλλα πολύ σημαντικότερα ζητήματα  πνεύματος και πολιτισμού.

Γιατί, λοιπόν, ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΠΡΩΤΑ ΕΞΕΥΡΕΘΕΙ με τόση ευκολία ανάλογα ποσά για ΤΙΣ ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΕΣ ΑΠΟ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΣ ΝΤΙΑΝΑΣ ΟΦΕΙΛΕΣ, ώστε:

1. Να διασωθεί, εκτός του παρατημένου ανδριάντα του του Ληξουριώτη Διδασκάλου του Γένους, ΗΛΙΑ ΜΗΝΙΑΤΗ (άλλοτε -ως εμβληματική ανάμνηση- ισταμένου επί βάθρου στην Κεντρική Πλατεία και σήμερα κομματιασμένου στον περίβολο του Αγίου Νικολάου Μηνιατών), το μοναδικό στην Κεφαλονιά (και από τα λίγα στην Ελλάδα ολόκληρη) αντίτυπο της  εκδόσεως (Βενετίας, 1716) του έργου «ΔΙΔΑΧΑΙ» της κολοσιαίας αυτής μορφής (Ληξούρι, 1669- Πάτρα, 1 Αυγούστου 1714), που διαφώτιζε –διαδόθηκε και αγαπήθηκε- από τους Ελληνες, πρίν τον Νεοελληνικό Διαφωτισμό. Του διάπυρου και αυτοδημιούργητου  ρήτορα της Ορθοδοξίας  οι θαυμαστοί λόγοι του οποίου διαφύλαξαν επί  γενεές την Ελληνική ταυτότητα.  Ουδένα συγκινεί πως τις φράσεις του, αναγνωρίζουμε συνελιγμένες ακόμα και μέσα  στον Θούριο του πολύ μεταγενέστερου Ρήγα Φεραίου ; Ουδένα συγκινεί πως το αντίτυπο αυτό το κατέτρωγαν σκώληκες;
2. Nα ανεγερθεί μνημείο του Ληξουριώτη επιστήμονα ιατρού Ι. Πυλαρινού που ανακάλυψε πρώτος (μαζί με τον Χίο Ιατρό Εμ.Τιμόνη) τον εμβολιασμό, αποδεδειγμένα, με δημοσίευση, πρίν από τον Τζένερ (βλ. Γ. Πεντόγαλου, Εισαγωγή στην Ιστορία της Ιατρικής, Εκδ. Παρατηρητής, 1991);
3. την πληρωμή για την ολοκλήρωση της παλαιογραφικής εργασίας επί χειρογράφου προκειμένου να καταστεί δυνατόν να εκδοθεί το μέχρι σήμερα ανέκδοτο  πρώτο βιβλίο Φυσικής (όπως την ξέρουμε σήμερα)  που γράφτηκε ποτέ στην Ελλάδα, δηλαδή τις παραδόσεις των μαθημάτων του μεταγενέστερου του Μηνιάτη ΒΙΚΕΝΤΙΟΥ ΔΑΜΩΔΟΥ εντός της πραγματικά ΠΑΝεπιστημιακής Σχολής του στα Χαβριάτα Παλικής ; Γιατί  κάθεται λησμονημένη επί 30 χρόνια σε ένα ράφι της Δημοτικής Βιβλιοθήκης  «ο ΔΑΜΩΔΟΣ» αυτή η δωρεά χειρογράφου της κατα Δαμωδό «Φυσιολογίας» υπό του αείμνηστου συμπολίτη ακαδημαικού Οθωνος Πυλαρινού, του μεγάλου ευεργέτη των Φιλανθρωπικών Ιδρυμάτων Ληξουρίου; Δεν αισχυνόμεθα ;
4. Να διασωθεί (αυτή και άν είναι ιστορική μνήμη) το επί 30 χρόνια μνημονευόμενο εξοχικό σπίτι του Λασκαράτου στα Ριτσάτα, εκεί όπου πολλά ποιήματα και δοκίμια εγράφτηκαν,  όπου,  παρά τις  τεχνικές μελέτες, τις εγγραφές σε εκλογικές εξαγγελίες και τις επί τόπου απαγγελίες ποιημάτων (μεταξύ άλλων και του μεγάλου Νεοελληνιστή και Ιστορικού Γ. Αλισανδράτου), έχει καταστεί ερείπια πεσμένα επί προσώπου γής…;
5. Να διαφυλαχθεί και να αναδειχθεί, αναλόγως, η οικία του ακαδημαικού Σπυρίδωνος Μαρινάτου, μίας από τις μεγαλύτερες παγκοσμίως μορφές της επιστήμης της Αρχαιολογίας ως είχε τον προηγούμενο αιώνα, η οποία βρίσκεται στην Κοντογεννάδα;
6. Να καταβληθούν δικαιώματα για να ανατυπωθούν να ψηφιοποιηθούν και να διανέμονται, (πρωτίστως  στα Κεφαλλονιτόπουλα) τα έργα του αφοσιωμένου και σπουδαίου έλληνα παιδαγωγού Φ.Κ Βώρου (αποφοίτου όπως τόσοι και τόσοι, του από το 1933 ανεγερθέντος  Α’ Δημοτικού Σχολείου Ληξουρίου), από τους Σουλλάρους της επαρχίας Πάλης ; Ειδικά το «Δρόμοι Ελληνικής Παιδείας» εκδοθέντος 1991, ώστε να μην ξεχαστεί και αυτός;

Τα αντανακλαστικά της Αυτοδιοίκησης αναφορικά με το παρελθόν είναι και επιλεκτικά (όπως εδώ) αλλά και ιδιάζοντα. Οι επιλεκτικότητες και το φολκλόρ (το οποίο κακώς μονοπωλεί τον πολιτισμό κατα την αντίληψη της τοπικής πολιτικής που δυστυχώς έχει περάσει και στον κόσμο) αποτελούν ένα από τα μεγάλα μυστήρια της Κεφαλονιάς. Εξ’ ίσου μεγάλο μυστήριο αποτελεί και η απουσία οργανωμένης δράσεως για να προσχεδιαστεί αυτόνομα και οργανωμένα το πνευματικό μέλλον του τόπου μας στις επιστήμες και στα γράμματα, που δεν μπορεί να είναι άλλο από το ΝΑ ΣΥΝΕΧΙΣΤΕΙ  Η ΜΕΓΑΛΗ ΚΕΦΑΛΛΗΝΙΑΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΜΕ ΕΝΣΤΑΛΛΑΞΗ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΩΝ ΙΔΕΩΔΩΝ ΣΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ, αντί του γραφικού περιορισμού σε εργολαβίες,  φληναφήματα, μπουφέδες και εκδηλώσεις μέ μετακλήσεις, νόθους δανεισμούς-πλασσαρίσματα ξένων ιδεών και  υποδείξεις ετεροφωτισμού  από αλλού.

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση.