Εκείνη ήταν δασκάλα. Είχε περάσει στην παρανομία. Γνωρίστηκαν σε ένα στρατόπεδο. Την ερωτεύτηκε. Τον ερωτεύτηκε. Αυτό ήταν όλο. Όπου και αν ήταν εκείνος της έστελνε γράμματα, λέξεις του και κασέτες με ερωτικά ποιήματα. Την αγαπούσε μέσα στην επανάσταση. Τους πάντρεψε ο Φιντέλ. Απέκτησαν τέσσερα παιδιά.
Της έλεγε: «Πέρα από κάθε αμφιβολία, έχω αρχίσει να γερνάω. Είμαι όλο και πιο ερωτευμένος μαζί σου». Της έγραφε: «Μοναδική μου εσύ στον κόσμο, (αυτό το δανείστηκα απ’ τον γερο-Hikmet.) Τι μάγια έχεις κάνει στο φτωχό σαρκίο μου και δε με νοιάζουν πια οι αληθινές αγκαλιές, παρά ονειρεύομαι τις κοιλότητες όπου μ’ έβαζες να φωλιάζω, τη μυρωδιά και τα τραχιά, χωριάτικα χάδια σου».
Η κόρη του περιέγραψε αυτή την αγάπη. Όταν κάποτε τη ρώτησαν: «Γεννηθήκατε από δύο γονείς πολεμιστές, αντάρτες και έχετε μεγαλώσει μεταξύ των στρατιωτικών και των ενόπλων, πώς είναι δυνατόν τότε να μιλάτε για αγάπη;» εκείνη απάντησε: .«Επειδή ο αληθινός επαναστάτης, έλεγε ο πατέρας μου, πρέπει να είναι ικανός να αγαπά».   Ο Ερνέστο Τσε Γκεβάρα δολοφονήθηκε 9 Νοέμβριου. 1967. Τότε είχαμε  Δικτατορία.