Οι επερχόμενες δημοτικές εκλογές φέρουν ιδιαιτερότητες σχετικά με την παρελθούσα πολιτική φιλοσοφία τους. Συγκεκριμένα, το καλό των τοπικών κοινωνιών δεν εξαρτάται, πλέον, από άχρωμες δήθεν “ανεξάρτητες” κινήσεις διεκδίκησης της τοπικής αρχής. Η επικρατούσα άποψη της γενικής και αόριστης πολιτικής συνεργασίας, η οποία παρουσιάζεται ως ιδανική αναφορικά με την διακυβέρνηση των τοπικών κοινωνιών, απέχει παρασάγγας από τις επιταγές της σκοτεινής πολιτικής πραγματικότητας.

Η κατεπείγουσα και επιτακτική ανάγκη αλλαγής του ήθους και του ύφους των τοπικών εκλογών επιβάλλεται από το νέας μορφής περιεχόμενο της αντιμετώπισης των τοπικών υποθέσεων και συνίσταται ανεπιφύλακτα από την άρρηκτα συνδεδεμένη ασκούμενη Κρατική πολιτική και με τον εκκωφαντικό απόηχο της στα οικονομικά και ως εκ τούτου κοινωνικά τεκταινόμενα των τοπικών κοινωνιών. Αυτές δεν έχουν πια την “πολυτέλεια” να στηρίζονται σε μια συγκεντρωτική διακυβέρνηση που θα εκπροσωπείται από τον Δήμαρχο και θα χαρακτηρίζεται από την εικονική παρουσία των συμβούλων και την απελπιστική αδιαφορία σε βαθμό αφασίας των πολιτών. Το νέο ήθος και το νέο ύφος της αυριανής τοπικής αρχής θα νομιμοποιείται μόνο από την συμμετοχή των πολιτών στα κοινά και, σαφώς, κατά κύριο λόγο από τη συλλογικότητα. Άλλωστε, μόνο συλλογικά και μαζικά είναι εφικτό να αντιμετωπιστούν τα φλέγοντα τοπικά ζητήματα διότι η εποχή απαιτεί στην πρώτη γραμμή όλους εκείνους που διατίθενται να συνεργαστούν και να αγωνιστούν με όπλα συγκεκριμένες ηθικές αρχές και αξίες. Τούτο σημαίνει πως το προσκλητήριο αφορά όλους εκείνους οι οποίοι πάλεψαν και παλεύουν στη ζωή με ανθρωπιά και αυταπάρνηση για την ευτυχία και επιτυχία συγγενών και ξένων και εγκαταλείπει “στα χρονοντούλαπα της ιστορίας” τους παρατρεχάμενους μιας πολιτικής που παρέρχεται ανεπιστρεπτί και τους παρακοιμόμενους των ηθικών αυτουργών της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτιστικής κατάντιας του τόπου. Το προσκλητήριο αφορά όλους εκείνους που με εντιμότητα και αξιοπρέπεια αντιμετώπισαν και αντιμετωπίζουν τις, πολλές φορές ανυπέρβλητες, δυσκολίες της καθημερινότητας και εγκαταλείπει στα μονοπάτια του σκοτεινού μίσους όλους εκείνους που δεν διψάνε για το συλλογικό όραμα της αλληλεγγύης και δεν εμφορούνται από το ψυχικό χάρισμα κοινωνικής ευαισθησίας.

Από τα παραπάνω συνάγεται αβίαστα το συμπέρασμα πως η πολιτική στάση της νέας μορφής της δημοτικής αρχής οφείλει πρωτίστως να είναι ανατρεπτική. Να διαθέτει αποφασιστικότητα. Να είναι ανυποχώρητη απέναντι σε οποιαδήποτε εξουσία σχετικά με τα δικαιώματα των πολιτών για καλύτερη διαβίωση. Έτσι, μια κίνηση ανατρεπτική και αποφασιστική έχει την υποχρέωση να απέχει από την κατάθεση πρόχειρων και συγκεχυμένων προγραμμάτων. Επιπλέον,με σαφή λόγο να μείνει μακριά από ανέξοδες υποσχέσεις για την “κατασκευή” προπαγανδιστικών “θα’ που αποσκοπούν στην υφαρπαγή συνειδήσεων “πουλώντας” φρούδες ελπίδες που στοχεύουν στην ψηφοθηρία. Μια κίνηση τέτοια πρέπει να έχει απογαλακτιστεί πλήρως από τέτοιες παρελθοντικές τακτικές.

Η οικονομική συγκυρία, η οποία εκ των πραγμάτων ρυθμίζει και ορίζει την πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα, απαιτεί ρεαλισμό και πάνω απ’ όλα αγωνιστικό φρόνημα και από την στιγμή που η διεκδίκηση αιτημάτων που αφορούν τις ανάγκες του τόπου πρέπει να παρουσιάζεται υποστηριζόμενη από τους πολίτες σε μια δυναμική συλλογικότητα έτσι ώστε να ανταποκρίνεται στο ρόλο της. Δίχως την ενεργή δράση των συμπολιτών θα είναι πολύ δύσκολη έως αδύνατη η πραγματοποίηση των αναγκών αλλά και των φιλοδοξιών του τόπου.

Η κίνηση που φιλοδοξεί να αναλάβει τις μεγάλες ευθύνες που απορρέουν από τη διακυβέρνηση του δήμου έχει ως προαπαιτούμενο την ιδεολογική προσέγγιση της πραγματικότητας. Ταυτόχρονα, οφείλει με εντιμότητα, τρόπο ξεκάθαρο και παρρησία να τοποθετηθεί πάνω στη βάση ποιας πολιτικής επιλογής θα αντιμετωπίσει τα τοπικά θέματα – προβλήματα αλλά και οράματα και φιλοδοξίες. Με ποιόν τρόπο δηλαδή θα προσεγγίσει την ευρύτερη κρατική διοίκηση των αιρετών ή κυβερνητικών αρχόντων. Καθίσταται σαφές πως μια κίνηση έχει την υποχρέωση να δηλώσει ευθαρσώς την ιδεολογική της ταυτότητα η οποία θα τεθεί στην κρησάρα των συμπολιτών μας έτσι ώστε να κατανοήσουν αν έχει τη δυνατότητα να διεκδικήσει τα αιτήματά τους, διότι, ενδεχομένως, η ιδεολογική της ιδιότητα να ταυτίζεται με ιδεολογίες που να μην της επιτρέπουν να προβάλει αντιστάσεις εφόσον στο παρελθόν έχει υπηρετήσει τις πολιτικές οι οποίες οδήγησαν τον τόπο σε τούτη τη θλιβερή όζουσα κατάντια.

Γίνεται, έτσι, εύκολα αντιληπτό, αυτό που πρόκειται να συμβεί στον τόπο στην περίπτωση κατά την οποία η νέα δημοτική αρχή πρόσκειται στη σημερινή ανάλγητη και εγκληματική κυβερνητική πολιτική. Αλήθεια, πως θα αντιμετώπιζε μια τέτοια δημοτική αρχή τον πλειστηριασμό των σπιτιών συντοπιτών μας; πως θα μπορούσε να αντιδράσει και να προστατέψει συντοπίτες μας που τυχόν θα πληγούν από την στιγμή που κατ’ ουσίαν δεν θα έχει τη δυνατότητα να αντιδράσει λόγω της εξάρτησης της από εκείνους που εφαρμόζουν την τρέχουσα οικονομική και πολιτική κατάσταση. Σε μια τέτοια περίπτωση θα ήταν αδύνατη κάθε είδους αντίσταση ή διεκδίκηση εφόσον μια τέτοια κίνηση θα είναι δεμένη στο άρμα της μνημονιακής επέλασης, η οποία έχει καταστήσει τη χώρα κρανίου τόπο και την οδηγεί σε έναν τραγικό Γολγοθά.

Παρ’ όλα αυτά υφέρπει πάντα το φίδι της αποχής και του απολίτικου πολιτισμού. Έτσι, η ισχύουσα άποψη, η οποία ακούγεται παντού,εκφράζεται με τη ρήση “όλοι είναι ίδιοι”. Τα λόγια τούτα προσβάλουν αυτόν που τα προφέρει διότι τον απομακρύνουν από την υποχρέωση απέναντι στον εαυτό του να κρατά στα χέρια του την ευθύνη του ποιος θα ασχολείται με αυτά που το αφορούν άμεσα ή έμμεσα.Ο πολίτης δεν πρέπει να απεμπολεί το δικαίωμά του να επιλέγει αυτούς που θα τον εκπροσωπούν και,βέβαια,το κοινωνικό καθήκον που έχει να ελέγχει ενδελεχώς τις απόψεις, τις θέσεις και τις κινήσεις αυτών που επέλεξε να τον αντιπροσωπεύουν.

Υπεύθυνη στάση μιας κίνησης σημαίνει όχι απλά να ακούει τις προτάσεις των συντοπιτών της αλλά και να τις ζητά έως να τις απαιτεί. Γι΄αυτό βασίζει τη θέσμηση που τη νομιμοποιεί στις συνελεύσεις, στις συχνές συνελεύσεις και τα δημοψηφίσματα. Μια τέτοια κίνηση δεν θεωρεί ότι κατέχει το αλάθητο αλλά είναι έτοιμη να προβεί όχι μόνο στην αυτοκριτική αλλά και να αποδώσει ευθύνες.

Αν κάποιοι επιμένουν πως “όλοι είναι ίδιοι” και θεωρούν πως “ουδείς αναμάρτητος”,απαντούμε ναί! μόνο που δεν έχουμε όλοι τις ίδιες αμαρτίες και τέλος πάντων η δική μας ιδεολογική ταυτότητα δεν είναι εκείνη που έκλεισε βίαια τις δημόσιες υπηρεσίες στο νησί μας, ΙΚΑ-ΕΦΟΡΙΑ- ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ, δεν είναι η είναι η δική μας ιδεολογική βούληση που συσσώρευσε προβλήματα σε πολλούς τομείς του δημόσιου βίου. Το ερώτημα προκύπτει αβίαστα : “ποιος βρίσκεται σε θέση μάχης για να αντιμετωπίσει πραγματικό πόλεμο διεκδικήσεων;” Είναι σαφές και εύκολα αντιληπτό πως κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό να πραγματοποιηθεί από κινήσεις που υπηρέτησαν στις γραμμές των κομμάτων που μας έφεραν εδώ και έφτιαξαν τις μάζες ανθρώπων που κάποτε τους υπηρετούσαν και εξυπηρετούσαν και τώρα διώκουν και σφάζουν ως βάρβαρες ορδές ή τους καίνε στα μαγκάλια της αναλγησίας τους. Τέτοιες κινήσεις δεν κατέχουν πολιτικό πολιτισμό η συλλογικότητα και ό,τι προκύπτει από αυτή είναι, κατά το δοκούν, ουτοπική θεωρία.

Όμως,η οργάνωση και η δράση των συμπολιτών μας θα είναι το μεγάλο στοίχημα επειδή θεωρούμε πως μπορούμε να δομήσουμε έναν δήμο με ακρογωνιαίο λίθο την ενεργητική παρουσία των συνανθρώπων συντοπιτών και ιδίως των νέων. Των νέων που κουράστηκαν από τους αρχιερείς και τις πρωθιέρειες, τους αρχηγίσκους και τους προεξάρχοντες, τους “Πρώτους”. Οι νέοι που επιθυμούν την αποδόμηση του ψεύτικου και υποκριτικού πολιτικού παρελθόντος. Το προσκλητήριο αναγράφει : “δόμηση ενός νέου Δήμου Ιθάκης με αυτοθέσμηση”

ΔΗΜΗΤΡΗΣ Γ. ΡΑΥΤΟΠΟΥΛΟΣ