«…..ένα πρωί θ’ ανοίξω την πόρτα ίσια ολόισια στη φωτιά
Και θα μπω όπως και χθες φωνάζοντας «φασίστες!!!»
Στήνοντας οδοφράγματα και πετώντας πέτρες….»
(Κατερίνα Γώγου /25 Μαΐου)

Κατεβαίνοντας την Ερμού στη γωνία Αθηνάς και Ερμού συναντήσαμε πορεία αναρχικών με πολύ σκληρά συνθήματα εναντίον του φασισμού και της Χρυσής Αυγής.
Κάτι είχα υποψιαστεί ότι θα μπορούσε να συμβαίνει γιατί στο ύψος της Ερμού υπήρχαν ΜΑΤ με όλη την …εξάρτηση τους.
Την προκήρυξη που μοίραζαν, ας αναφερθούμε σε ορισμένα αποσπάσματα:

Οι συλλήψεις της ηγετικής ομάδας, των μελών και φίλων (βλ. μπάτσους) της παρακρατικής συμμορίας της Χρυσής Αυγής, μπορεί να ξάφνιασαν πολλούς, να εξόργισαν μρικούς ή να ικανοποίησαν κάποιους άλλους, σίγουρα όμως επιβεβαίωσαν όλους αυτούς και αυτές που πίσω από το κοινωνικό εκφασισμό που δημιουργεί η ανέχεια των καιρών δεν βλέπαμε νεοναζιστικές γκρούπες αλλά το ίδιο το κράτος σε όλο του το μεγαλείο.
Ας μην έχεις κανείς ψευδαισθήσεις.
Όλοι αυτοί βγαίνουν μπροστά και μιλούν για «νίκη της δημοκρατίας», αυτοί που παίρνουν αποστάσεις από τους φασίστες και νίπτουν τα χείρας, αυτοί που κόπτονται και σκίζουν τα ιμάτια τους για τις ανθρωπιστικές τους ευαισθησίες ( και βέβαια και πολλοί ακόμα που παραμένουν συνειδητά αόρατοι) είναι αυτοί που ωφελήθηκαν στην πραγματικότητα από τη δράση τους, αυτοί που ακόνισαν από καιρό τα μαχαίρια τους….
Μιας ιστορίας που επαναλαμβάνεται, άλλοτε σαν τραγωδία κι άλλοτε σαν φάρσα, μιας ιστορίας που διδάσκει διαχρονικά ότι ο πόλεμος για την εξουσία και τη διατήρηση της είναι ένα παιχνίδι που παίζεται με όρους αμείλικτους. Καμιά λύπηση λοιπόν ούτε όμως και ικανοποίηση για τη μοίρα των δήθεν αντισυστημικών λακέδων της κυριαρχίας, τώρα που τους έκαναν στην άκρη. Μόνο οργή και δέσμευση. Για τον Παύλο, τον Shehzad, τον Alim, τον Θανάση, τον Ndiaye αλλά και τόσους άλλους και άλλες, που πότισαν με το αίμα τους τις σελίδες της….

Ανάμεσα σε όλους αυτούς που δεν έχουν και τίποτα να χάσουν υπάρχουν και κάποιοι που δεν το βάζουν κάτω. Είναι όλοι αυτοί που δεν χωράν στη μοίρα που τους επιφύλαξαν, όσοι αρνούνται πεισματικά να σκύψουν το κεφάλι, όσοι επιλέγουν να αγωνιστούν ενάντια σε αυτό το σύστημα από το να κοπιάσουν και εν τέλει να ξοδευτούν για να ανέλθουν μέσα σε αυτό…

Μεριμοί από αυτούς, που έχουν όλο το δίκιο όταν επιμένουν να φωνάζουν το τόσο επίκαιρο όσο ποτέ:
Ούτε φασισμός, ούτε δημοκρατία, κάτω το κράτος, ζήτω η αναρχία!

Ο Παύλος Φύσσας ζει μέσα στον Αγώνα!
R.I.P. Killah P.