Του Διονύση Τζαννάτου,
υποψήφιου Περιφερειακού Σύμβουλου του ΚΚΕ

Συνεχίζονται από τα κόμματα της κυβέρνησης τα εκβιαστικά διλήμματα και οι ψεύτικες ελπίδες ώστε η λαϊκή ψήφος στις κάλπες αυτής και της άλλης Κυριακής να αξιοποιηθεί στα αντιλαϊκά σενάρια αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος που είναι δεδομένα ότι θα προκύψουν την επομένη των εκλογών.

Στην επιχείρηση αυτή συνδράμουν κέντρα και παράκεντρα του αστικού κόσμου που επίσης επιχειρούν εγκλωβισμό του λαού και ενσωμάτωση στα προτάγματα του μεγάλου κεφαλαίου.

Έγραφαν χαρακτηριστικά τα «ΝΕΑ» στο κύριο άρθρο τους, στο πρωτοσέλιδο της Τετάρτης: «Όλο και πιο εμφανή γίνονται τα σημάδια βελτίωσης στην ελληνική οικονομία: παρότι για τη ζωή της πλειονότητας των πολιτών δεν διαφαίνεται – προς το παρόν – η παραμικρή αλλαγή προς το καλύτερο, επιτέλους κάτι κινείται! Τα επιτόκια δανεισμού του Δημοσίου μειώνονται σημαντικά, οι μεγάλες ελληνικές επιχειρήσεις “έσπασαν” τον χρηματοδοτικό αποκλεισμό και αποκτούν φθηνή ρευστότητα από το εξωτερικό. Η ανεργία μειώνεται – οριακά, αλλά σταθερά – τους τελευταίους μήνες. Ακόμα και η αγορά του αυτοκινήτου εμφανίζει τάσεις ανάκαμψης. Και δεν είναι μόνον αυτά: ήδη, στο οικονομικό επιτελείο αρχίζουν – λόγω πλεονάσματος – να συζητούν μείωση της φορολογίας. Αν αυτό γίνει πραγματικότητα, θα μιλάμε για ένα μεγάλο βήμα εξόδου από την κρίση. Ωστόσο, είμαστε μπροστά σε μία τριπλή εκλογική αναμέτρηση – με τους πολίτες οργισμένους από την πενταετή λιτότητα. Αυτός είναι ο κίνδυνος – μία “ψήφος οργής” που θα ανέτρεπε τα επιτεύγματα της οικονομίας και τις προσδοκίες για καλύτερες ημέρες…».

«Έχει μείνει μια περίοδος πολύ δύσκολη»

Σε αυτό το μήκος κύματος, και στα προεκλογικά σποτ της ΝΔ, και στις ομιλίες Σαμαρά, επαναλήφθηκαν και αυτή τη βδομάδα τα ψευτοδιλήμματα περί αποσταθεροποίησης και περιπετειών της χώρας στην περίπτωση που καταψηφιστεί στις ευρωεκλογές. Οτι αν πάντως συνεχίσουμε με «σταθερά βήματα – σταθερά μπροστά» θα έχουμε απτά αποτελέσματα. Για ποιον όμως;

Δεν μπορούν βεβαίως να κρύψουν ότι η σταθερότητα που ευαγγελίζονται είναι η υποταγή του λαού όπως απαιτεί το μεγάλο κεφάλαιο, ώστε να περάσουν απρόσκοπτα και νέα αντιλαϊκά μέτρα που θα διασφαλίσουν την παραπέρα κερδοφορία του. Εξ ου και μιλώντας ο Σαμαράς την Τρίτη στη Μυτιλήνη δεν μπόρεσε να αποσιωπήσει ότι ανοίγει μπροστά νέα περίοδος δυσπραγίας για τα πλατιά λαϊκά στρώματα, λέγοντας πως θα χρειαστούν τουλάχιστον άλλα έξι χρόνια προκειμένου ο λαός να ξαναπιάσει – έστω στατιστικά – το μέσο βιοτικό επίπεδο του 2008! Πρόσθεσε χαρακτηριστικά ότι «έχει μείνει μια περίοδος πολύ δύσκολη»…

Άλλωστε περιέγραψε ένα μέλλον ζοφερό για την εργατική τάξη. Συγκεκριμένα, τάζοντας μέτρα ενίσχυσης του παραγωγού (έννοια που περιλαμβάνει από τον συνθλιβόμενο από ΕΕ, ΚΑΠ μέχρι το μεγάλο κεφάλαιο), στον πρωτογενή τομέα έβαλε πρόταγμα το παραπέρα φτήνεμα της εργατικής τάξης: «Πρόκειται άμεσα να μειώσουμε το κόστος που πληρώνουμε σήμερα σε αυτούς που λέμε μετανάστες εργάτες, δηλαδή τους ξένους εργάτες που απασχολούνται νόμιμα σε αγροτικές εργασίες ως εποχιακοί (…) Θα μειωθεί πολύ και η ασφάλισή τους. Στην αρχή στα δύο τρίτα και λίγο αργότερα κάτω από το μισό. Δηλαδή τελικά θα ασφαλίζονται μόνο για υγεία, όχι για σύνταξη!». Ρυθμίσεις για μείωση του λεγόμενου εργατικού κόστους που θα επεκταθούν στο σύνολο των εργατών, με περαιτέρω εκπτώσεις (και) στο καθεστώς ασφάλισής τους, άσχετο αν δεν το λέει προεκλογικά, καθώς έτσι έχουν συναποφασίσει χρόνια πριν οι αστικές κυβερνήσεις της ΕΕ προκειμένου να εξασφαλίσουν την «ανταγωνιστικότητα» των ευρωενωσιακών μονοπωλίων σε όποιον τομέα κι αν δραστηριοποιούνται.

Επιπλέον, μιλώντας προηγουμένως στην Τρίπολη και τη Λαμία, υπερασπίστηκε την πολιτική που εφάρμοσε, τα μνημόνια διαρκείας όπως επιβάλλονται παντού στην ΕΕ, τις «μεταρρυθμίσεις», καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις που προωθούνται προκειμένου το μεγάλο κεφάλαιο να θωρακίσει την κερδοφορία και εξουσία του στις σύγχρονες συνθήκες.

«Έχουμε να ψηφίσουμε δύσκολες αποφάσεις»

Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ, φοβούμενη εκλογική καταβαράθρωση της Ελιάς, αναπαράγει το κυβερνητικό ψευτοδίλημμα περί αστάθειας, δίνοντάς του και μια ιδιαίτερη χροιά επιδιώκοντας συσπείρωση «κεντροαριστερών» ψηφοφόρων.

Φυσικά, η προσπάθεια αυτή δεν αφορά μόνο την εκλογική επιβίωση του σχήματος, αλλά και τα παζάρια – το ποιος θα έχει τον πρώτο λόγο στις διεργασίες ανασύνθεσης του αστικού πολιτικού σκηνικού, ειδικά της εγχώριας σοσιαλδημοκρατίας, μετά τις ευρωεκλογές, τα αποτελέσματα των οποίων θα λειτουργήσουν ως καταλύτης εξελίξεων.

Άλλωστε, παρά τους προεκλογικούς διαξιφισμούς τους, οι πόρτες δεν κλείνουν, με χαρακτηριστικά όσα ειπώθηκαν Δευτέρα βράδυ στην εκπομπή του «Mega» «Ανατροπή» από εκπροσώπους του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ περί δυνατότητας σύμπηξης σε μια «μεγάλη κεντροαριστερά». Ο ίδιος ο Βενιζέλος, ρίχνοντας νερό στο μύλο της ανασύνθεσης, έλεγε την Τετάρτη για την Ελιά ότι «φτιάχνουμε αυτό το κύμα, το πρώτο κύμα της μεγάλης Κεντροαριστεράς της ευθύνης». Προσθέστε εδώ και το Ποτάμι, ο επικεφαλής του οποίου Θεοδωράκης δηλώνει διαρκώς διαθέσιμος για συνεργασίες προς εξασφάλιση σταθερών κυβερνήσεων ώστε να συνεχιστεί απρόσκοπτα η ίδια πολιτική που στέρησε από το λαό και τα στοιχειώδη.

Σε κάθε περίπτωση, ο Βενιζέλος επαναλαμβάνει ότι μια κακή επίδοση του σχήματος στις ευρωεκλογές θα έθετε ζήτημα σταθερότητας της κυβέρνησης, θα έρθει «περιδίνηση», «ταραχή», «αμφισβήτηση», «κρίση», ο λαός θα υποστεί «συνέπειες».

Και στα σποτάκια της Ελιάς αναπαράγεται ο φόβος της διαβόητης «περιπέτειας» σε αντιδιαστολή με την …απαιτούμενη «εθνική ενότητα» για «εθνική διέξοδο». Οτι τάχα το ΠΑΣΟΚ πήρε …δύσκολες αποφάσεις, αλλά αναγκαίες ώστε η χώρα να μη γίνει Κύπρος, Αργεντινή ή Βενεζουέλα! Οτι έτσι σώθηκαν οι καταθέσεις του κοσμάκη, την ώρα βέβαια που εξανεμίστηκε το λαϊκό εισόδημα, πετσοκόφτηκαν μισθοί και συντάξεις, έκλεισαν το ένα μετά το άλλο τα μικρομάγαζα, εκποιήθηκαν περιουσιακά στοιχεία που αποκτήθηκαν με αγώνα και οικονομίες δεκαετιών για ένα κομμάτι ψωμί.

Σημειωτέον, και ο Βενιζέλος κάνει σαφές ότι θέλει σταθερότητα για να περάσουν κι άλλα αντιλαϊκά μέτρα. Σε συνέντευξη που παραχώρησε σε εκπομπή του «Alpha», την Τρίτη, σημείωσε: «Θα έχουμε πολιτική κρίση εάν βγείτε εσείς όλοι στα κανάλια στις 25 Μαΐου το βράδυ και λέτε ότι “έχουμε πολιτική κρίση” (…) Αν λοιπόν βγει η αντιπολίτευση, βγουν οι δημοσκόποι, βγουν οι έγκυροι δημοσιογράφοι, όπως εσείς, και λένε όλοι “μα εδώ ηττήθηκε η κυβέρνηση, το ΠΑΣΟΚ, η Ελιά, η ΝΔ, δεν έχετε νομιμοποίηση, υπάρχει πρόβλημα, νίκη των δυνάμεων της αντιπολίτευσης”, πώς ο βουλευτής μας, ο οποίος σηκώνει ένα τεράστιο βάρος θα πάει στη Βουλή μετά να ψηφίσει τις δύσκολες αποφάσεις και οι άλλοι να κάνουν εύκολη κριτική, ενώ η Ελλάδα τώρα πρέπει να αγωνιστεί για να βγει οριστικά από την κρίση (…) ψυχολογικά οι βουλευτές μας δεν θα μπορούν να στηρίξουν τα νομοσχέδια, δεν θα μπορεί να λειτουργήσει η κυβέρνηση»…

‘Η όπως είπε την Πέμπτη στο «Star»: «Αν οι βουλευτές της πλειοψηφίας, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, αλλά εγώ μιλάω για το ΠΑΣΟΚ τώρα, δε νιώθουν ότι έχουν ένα περιβάλλον μέσα στο οποίο να κινηθούν (…) μπορούμε να ψηφίζουμε τα νομοσχέδια; (…) Διαρθρωτικά (σ.σ: μέτρα). Το άνοιγμα των αγορών (…) μέτρα χρειάζονται»!

Στις 26 Μάη «θα αλλάξει η ζωή μας», διατείνονται τα προεκλογικά σποτάκια του ΣΥΡΙΖΑ. Τα στελέχη του πρώτης γραμμής, όμως, αποκαλύπτουν ότι πρόκειται για κοροϊδία, που αγγίζει τα όρια του κυνισμού όταν απευθύνεται σε ανθρώπους που βουλιάζουν στην ανέχεια και την απόγνωση, για να υφαρπάξουν την ψήφο τους. Σύμφωνα με τον Σταθάκη: «Δεν υποσχόμαστε επαναφορά στην προηγούμενη κατάσταση, διότι αυτό είναι αδύνατο (…) Η επαναφορά του κατώτατου μισθού θα γίνει άμεσα και αφορά μόνο όσους προσλήφθηκαν στον ιδιωτικό τομέα το διάστημα μέσα στην κρίση, τα τελευταία τέσσερα χρόνια, και όχι το σύνολο των εργαζομένων».

«Τέσσερα χρόνια καταστροφής είναι πολλά για να αλλάξουν όλα σε λίγο χρόνο», διαμήνυσε και ο Αλ. Τσίπρας (ΑΝΤ1) που έθεσε τον πήχη των απαιτήσεων που πρέπει να έχει ο λαός από μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ τόσο χαμηλά, να συναγωνίζεται στα πατώματα τον πήχη της κυβέρνησης Σαμαρά. «Να αντιμετωπίσουμε την ανθρωπιστική καταστροφή», είπε, έννοια σκόπιμα ασαφής ώστε ο καθένας να την ερμηνεύει απ’ τη σκοπιά των προβλημάτων που βιώνει, που όμως δεν είναι τίποτα περισσότερο από μέτρα διαχείρισης της ακραίας φτώχειας που αναγκαστικά θα πάρει οποιαδήποτε κυβέρνηση. Μάλιστα, ο Αλ. Τσίπρας έφτασε και να αποδίδει στον ίδιο το λαό τη λογική των μειωμένων απαιτήσεων, που σκόπιμα του καλλιεργεί και ο ΣΥΡΙΖΑ, λέγοντας ότι «ο κόσμος περιμένει από μας να σταματήσουμε την καταστροφή».

Όμως, η αλήθεια είναι ότι τα καρατομημένα δικαιώματα του λαού δεν μπορεί να τα αποκαταστήσει αφού συνιστούν εμπόδιο για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρηματικών ομίλων, που ο ίδιος υιοθετεί ως γνώμονα της πολιτικής που θα ασκήσει και η που ΕΕ διασφαλίζει μέσα από ένα πλέγμα συνθηκών και αποφάσεων δεσμευτικών για τα κράτη – μέλη της. Την καταστροφική ανεργία δεν μπορεί να την αντιμετωπίσει γιατί, όπως ομολογεί ο Τσίπρας, δεν μπορεί να επιβάλει στον ιδιωτικό τομέα να κάνει προσλήψεις. Την καταστροφική φτώχεια δεν μπορεί να την αντιμετωπίσει γιατί ούτε καν τον κατώτατο μισθό δεν μπορεί να επαναφέρει στα ελάχιστα 751 ευρώ, αφού δεν δύναται να επιβάλει στους εργοδότες να αυξήσουν τους κατώτερους μισθούς κατά 22% (!) ή κατά 32%, όσον αφορά τους κάτω των 25 ετών που αμείβονται με 511 ευρώ!

Παρά την προσπάθεια του Αλ. Τσίπρα στη συνέντευξή του στον ΑΝΤ1 να εμφανίσει την Ελλάδα σαν το ευρωενωσιακό παράδοξο, ισχυριζόμενος ανερυθρίαστα ότι σε καμιά άλλη χώρα δεν υπάρχουν εργασιακές σχέσεις και μισθοί σαν αυτούς της Ελλάδας, η πραγματικότητα τον διαψεύδει ηχηρά. Μόλις την περασμένη βδομάδα είδαν το φως της δημοσιότητας στοιχεία σύμφωνα με τα οποία στη Βρετανία ένα εκατομμύριο άνθρωποι ζουν με τα συσσίτια, στη Γερμανία τα mini jobs σπάνε ρεκόρ, οι αποδείξεις του μεγέθους της εξαθλίωσης που μαστίζει τους λαούς δεν έχουν τέλος. Κι αυτός ακόμα ο κατώτατος μισθός στην Ελλάδα, όπως υπολογίζεται από την κυβέρνηση στο 14μηνο, φτάνει στα 684 ευρώ και είναι ανάλογος με το μέσο όρο των 28 κρατών – μελών της ΕΕ.

Τι τους ενώνει και τι τους χωρίζει…

Δεν περνάει μέρα που να μην επιτεθεί στην Μέρκελ προσωπικά, στον Μπαρόζο, αλλά και στην «υποτελή» κυβέρνηση Σαμαρά, μεταφέροντας την ευθύνη για την αντιλαϊκή πολιτική σε μεμονωμένα πρόσωπα, σε κάποιους άφρονες που δήθεν εκπροσωπούν συγκεκριμένα παραταξιακά συμφέροντα ή διεφθαρμένους και διαπλεκόμενους επιχειρηματίες! Ολα τα άλλα μένουν στο απυρόβλητο. Κυρίως βεβαίως μένει στο απυρόβλητο ο πραγματικός αντίπαλος που υπάρχει, ανεξάρτητα από τα πρόσωπα που τον εκπροσωπούν, που δεν έχει πρόβλημα να τα αντικαταστήσει με μια κίνηση όταν δεν τα χρειάζονται. Αυτός ο αντίπαλος, που ονομάζεται κεφάλαιο, μονοπώλια, εργοδοσία και που δεν ανησυχεί αν φύγει αυτή η κυβέρνηση και έρθει αυτή του ΣΥΡΙΖΑ.

Πρόκειται για ένα παιχνίδι που ο λαός το έζησε χρόνια, ανούσιων κοκορομαχιών ανάμεσα σε αυτούς που σήμερα συγκυβερνούν. Ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης, που υπερασπίζονται οι δυνάμεις της διαχείρισης, τους ενώνει περισσότερο απ’ όσα τους χωρίζουν. Για το λόγο αυτό ο Μ. Γλέζος δήλωσε την περασμένη βδομάδα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να συνεργαστεί και με τη ΝΔ και με το ΠΑΣΟΚ αν «μετανοήσουν για τη μνημονιακή πολιτική». Αν αύριο, δηλαδή, για τις ανάγκες της καπιταλιστικής οικονομίας στηρίξουν το μείγμα διαχείρισης που υπερασπίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ θα λάβουν άφεση αμαρτιών.

Στο ίδιο πλαίσιο ο Αλ. Τσίπρας δήλωσε ανοιχτός σε συνεργασίες για την άσκηση της αστικής διαχείρισης, υποδεικνύοντας «υγιείς πολιτικές δυνάμεις» και δυνάμεις που σήμερα ίσως δεν εκπροσωπούνται στη Βουλή, όπως είπε, εκφράζοντας την πεποίθηση ότι «πολλοί θα προστρέξουν να στηρίξουν μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας». Κλείνοντας έτσι το μάτι σε διάφορες κατευθύνσεις.

Με όλα αυτά τα δεδομένα το ερώτημα που απευθύνεται στους εργαζόμενους και στα φτωχά λαϊκά στρώματα είναι γιατί να εμπιστευτούν τον ΣΥΡΙΖΑ, τη στιγμή μάλιστα που τον ενίσχυσαν ορισμένοι επιλέγοντας να αδυνατίσουν το ΚΚΕ. Το ερώτημα αυτό θα πρέπει να απαντηθεί και στις τρεις κάλπες.

Δηλώσεις πίστης του Τσίπρα σε ΝΑΤΟ – ΕΕ

Η δήλωση του Αλ. Τσίπρα ότι «η Ελλάδα ανήκει στην ΕΕ, στο ΝΑΤΟ, αυτό δεν αμφισβητείται», δήλωση πίστης και αφοσίωσης στις σφηκοφωλιές των καπιταλιστών, στο πλαίσιο τηλεοπτικής του συνέντευξης, είχε και απολογητικό τόνο, αποτελώντας την εισαγωγή της απάντησης στο ερώτημα τι γύρευε στη Ρωσία. Αφού διευκρίνισε λοιπόν ότι η ΕΕ και το αιματοβαμμένο ΝΑΤΟ αποτελούν κορόνα στο κεφάλι του ΣΥΡΙΖΑ, εξήγησε ότι η προοπτική ανάκαμψης της καπιταλιστικής κερδοφορίας τού υπαγορεύει την αναζήτηση κι άλλων συμμάχων: «Με απασχολεί η χώρα να αποκτήσει στηρίγματα (…) Να έχει συμμάχους ισχυρές χώρες που παίζουν ρόλο στα γεωπολιτικά πράγματα. Η Ελλάδα χρειάζεται συμμάχους, γιατί πώς αλλιώς θα διεκδικήσουμε μια προοπτική ανάκαμψης», ανέφερε.

Το γεγονός ότι έγνοια και του ταξιδιού του στη Ρωσία ήταν η ανίχνευση των δυνατοτήτων σύναψης επικερδών για την ντόπια αστική τάξη συμφωνιών φάνηκε και από τις δηλώσεις που έγιναν κατά τη διάρκειά του. Οι παράγοντες με τους οποίους συναντήθηκε του υπέδειξαν, π.χ., τον τομέα της Ενέργειας, που προφανώς ενδιαφέρει τα ρωσικά μονοπώλια. Ο Αλ. Τσίπρας διαβεβαίωσε για την πολιτική βούληση του κόμματός του να υπηρετήσει τέτοιους στόχους, που μοιράζονται άλλωστε όλα τα κόμματα της αστικής διαχείρισης. Οπως είπε και ο Π. Σκουρλέτης σε συνέντευξή του, ο Αλ. Τσίπρας πράττει «όπως (…) προηγούμενοι πολιτικοί αρχηγοί στο παρελθόν, ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης».

Η αλήθεια είναι ότι για μια χώρα που βρίσκεται μέσα στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ, μια χώρα όπου κυριαρχούν τα μονοπώλια στην οικονομία και έχουν την εξουσία, δεν μπορεί να γίνεται λόγος για άσκηση εξωτερικής πολιτικής ισότιμης συνεργασίας με όλους. Αλλά άσκηση εξωτερικής πολιτικής με βάση τα συμφέροντα του κεφαλαίου και τη θέση της χώρας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Όλα τα άλλα είναι παραμύθια.

Οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα πρέπει να κρίνουν με βάση τα δικά τους συμφέροντα. Με βάση αυτά θα πρέπει να πάνε στην κάλπη, να μην υποκύψουν στους εκβιασμούς, να μην παρασυρθούν από τα ψευτοδιλήμματα και τα ταξίματα περί καπιταλιστικής ανάκαμψης. Να ξέρουν ότι όσο η Ελλάδα μένει δεμένη στα δεσμά της ΕΕ, όσο βαδίζει στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, η μόνη «σταθερότητα» που θα υπάρχει, η μόνη σταθερά θα είναι η ανασφάλεια, η υποβάθμιση των εργατικών – λαϊκών δικαιωμάτων και αναγκών, η ανεργία κλπ.

Σε αυτούς τους εκβιασμούς δεν μπορεί να απαντήσει η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί πρόκειται για πολιτική που θέλει να υπηρετήσει τους ίδιους στόχους της στήριξης της καπιταλιστικής ανάκαμψης, αλλά με άλλο τρόπο. Γι’ αυτό άλλωστε ο ΣΥΡΙΖΑ αναπαράγει και αυτός ψεύτικα για το λαό διλήμματα, προσπαθώντας να πείσει ότι η αλλαγή στη διαχείριση είναι σωτηρία για το λαό.

Απάντηση σε αυτούς μπορεί να αποτελέσει μόνο η ψήφος στο ΚΚΕ. Γιατί το ΚΚΕ αποτελεί τη μοναδική εγγύηση για σταθερή και αταλάντευτη αντιπαράθεση απέναντι σε κάθε αντιλαϊκή κυβέρνηση (όπως και αν αυτοαποκαλείται, απ’ όποιες αστικές δυνάμεις κι αν αποτελείται), απέναντι στην πολιτική της ΕΕ, των μονοπωλίων, όλων αυτών που θα είναι εδώ και την επόμενη ημέρα των εκλογών.