Σωπάτε και μην απελπίζεστε.
Πάνω στα συντρίμμια θα φυτρώσει η ελπίδα, θα το δείτε, θα ξαναχτίσουμε απ’ την αρχή τα σπίτια μας και τα όνειρά μας, θα ‘ναι όλα πιο στέρεα από ποτέ, που ξέρεις, ίσως έρθουμε πιο κοντά, έτσι όπως θα κοιμόμαστε σωριασμένοι στα δημοτικά γυμναστήρια, έτσι όπως θα λέμε τραγούδια για να ζεστάνουμε τις καρδιές μας, μέσα στις παγωμένες σκηνές που έστησε για μας κοτζάμ ελληνικός στρατός.
(Αλλά ο Δήμαρχος δεν τις ήθελε).
Ε, δεν έχουμε παράπονο μας στάθηκε και η επίσημη ελληνική πολιτεία.
Ανακοινώθηκαν τα πρώτα μέτρα για τους πληγέντες, δεν έχει για φέτος χαράτσι για τα κατεστραμμένα ακίνητά μας, είδατε, δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου, οι τράπεζες δεν θα ζητήσουν από εμάς δόσεις για τουλάχιστον έναν μήνα, ορίστε, υπήρξε κινητοποίηση, ευαισθητοποίηση.

Σωπάτε.
Δεν ακούσατε τα ελικόπτερα που’ρχονταν στο νησί μας οι επίσημοι;
Κοτζάμ πρωθυπουργός αποφάσισε όχι μόνο να επιθεωρήσει από κοντά τα ραγισμένα….. κορμιά μας αλλά πήρε το ρίσκο να κοιμηθεί εδώ, αγνοώντας την έντονη σεισμική δραστηριότητα, ακόμα κι αν του χαλάσει τον ύπνο.

Τς τς τς τς τς αχάριστοι είμαστε.
Τόσοι υπουργοί ήλθαν, είδαν και απήλθαν.
Τόσα μικρόφωνα και τόσες κάμερες, μέχρι και ηθοποιοί του αμερικανικού κινηματογράφου ενημερώθηκαν αρμοδίως για το μέρος εκείνο στο οποίο κάποτε είχαν κάνει χολιγουντιανά γυρίσματα, με θέμα λοχαγούς και μαντολίνα.

Σωπάτε και θα αντιστρέψουμε τα σοβαρά με τα αστεία.
Θα πούμε ότι οι μεγαλύτερες αστειότητες κρύβονται στα πιο σοβαρά πράγματα.
Τραγούδια, ποιήματα τρανά θα σατιρίσουμε.
Περπατώντας αργά στην προκυμαία.
Υπάρχω λες, κι ύστερα δεν υπάρχεις.

Σωπάτε.
Η αχαριστία είναι το χειρότερο πράγμα…
Ομολογώ ότι παρακουνηθήκαμε.
Φοβάμαι …………

Σκέφτηκα φίλοι μου ότι δεν χρειάζονταν οι ΑΣΤΟΧΙΕΣ τούτες τις μέρες.
Περισυλλογή χρειάζονταν και σοβαρότητα….
Γι αυτό σιώπησα.

Τι να γράψεις για όσα δεινά έφερε ο εγκέλαδος;
Τι να γράψεις για τους Ληξουριώτες που βρέθηκαν μπροστά στο χάος των Ρίχτερ;
Βοήθεια υλική και ψυχική χρειάζονταν.
Τώρα που κάπως έχουν ησυχάσει τα τρέμουλα.
(Κάθε μισή ώρα κάνει ένα σεισμό 2,5)
Τρόπος του λέγειν, δηλαδή, γιατί τα τεσσάρια και τα τριάρια τα έχει στο άψε σβήσε ο εγκέλαδος. (Τον μπαγάσα)
Παρόλα αυτά κάπως ηρεμήσαμε.
Αν υπήρχε και το ίδιο ηρεμία και στους «παράγοντες».
Όλους αυτούς που τρέχουν για μας, να μας προστατέψουν τρομάρα τους.
Άρχισαν ήδη οι παραιτήσεις.
Το πρώτο θύμα ο Βαγγέλης Θεοφιλάτος.
Πάει ο αντιδήμαρχος Παλικής, μας τέλειωσε.
Εμ, εδώ στα δύσκολα σε θέλω Βαγγέλη.
Δεν το βάζουν τώρα στα πόδια.
Θα έπρεπε να περιμένεις την κατάλληλη ώρα.
Λίγες ειδήσεις.
Πεταχτά να σας ενημερώσω ότι η ΚΕΔΗΚΕ μεταφέρει κάποια τμήματα της στο ΚΕΚΥΚΑΜΕΑ.
Το θεατρικό π.χ.
Πλήγμα για τον Βαρδάκο, εκεί που είχε φτάσει στην ευθεία για να ανεβάσει τον ΡΙΝΟΚΕΡΟ…
Ήρθε ένας άλλος ρινόκερος ο σεισμός και τους τα χάλασε.

Το θέατρο, όπως είπε ο κ. Καρύδης, το μπροστά είναι εντάξει, το πίσω έχει κάποια προβλήματα.
Τώρα, πώς γίνεται να χρησιμοποιείται το μπροστινό μέρος μόνο.
Δεν ξέρω τι να πω.

Οι εργατικές κατοικίες στο Ληξούρι γκρεμίζονται όλες.
Οι Ληξουριώτες μέσα στην καήλα τους θέλουν και Καρναβάλι.
Υπάρχει περίπτωση να γίνει μόνο στο Ληξούρι μια παρέλαση, έτσι για να έρθει η καρδιά τους στην θέση της.
Μιας και κάποιοι έχουν ψύχωση με το καρναβάλι.

Να ανοίξουν τα μαγαζιά την Κυριακή;
Εδώ ο κόσμος χάνεται με τα …κουνήματα του εγκέλαδου.
Το Επιμελητήριο ζητούσε τα ανοίγουν τα μαγαζιά τις Κυριακές.
Ο Θεόφιλος δηλαδή το ζητούσε.
Και στην πράξη γινόντανε, γράφοντας στα παλιά τους παπούτσια, αυτός και κάποιοι άλλοι όλους τους υπόλοιπους.
Ιδιαίτερα τους εργαζόμενους.
Τι σου είναι ρε παιδί μου η επιχειρηματική ….ιδιοφυία.
Ορισμένοι μαγαζάτορες ανοίγουν τα μαγαζιά τους τις Κυριακές, και στα α…………. όλοι οι υπόλοιποι.

Εδώ θα πρέπει να …φιλοσοφήσουμε λίγο για να ηρεμήσουμε.
Σκέπτομαι λοιπόν, ότι τα πιο αστεία πράγματα κρύβονται οι μεγαλύτερες σοβαρότητες, είπε κάποιος κάποτε και άδικο δεν είχε.
Και δεν εννοώ μόνο εκείνα τα χιουμοριστικά σχόλια που μπορεί να ακούσεις από την παρέα σου, την ώρα που λέτε θανατερά ανέκδοτα, αλλά πολύ περισσότερο μιλάω για τις καταστάσεις που θεωρείς ότι εσύ προσωπικά δεν πρόκειται να βιώσεις ποτέ ούτε για αστείο.
Στο αεροπλάνο, για παράδειγμα, πριν απογειωθείς κι αφήσεις πίσω σου τα εδάφη, έρχονται με ρυθμό που θυμίζει χορογραφία οι καλλίγραμμες αεροσυνοδοί και σου κάνουν την επίδειξη με τις οδηγίες διάσωσης σε περίπτωση πτώσης τού αεροσκάφους.
Αν και περιγράφουν με τις κινήσεις τους έναν από τους μεγαλύτερους κινδύνους που μπορεί να αντιμετωπίσεις στη ζωή σου.
Με τα φυλλάδια που μας μοιράζουνε από τα μαθητικά τα χρόνια για το τι πρέπει να κάνουμε σε ενδεχόμενο σεισμού.
Πανομοιότυπα καρτούν με δήθεν ψύχραιμες φάτσες να κουλουριάζονται κάτω από τα τραπέζια τις στιγμές εκείνες που όλα πηγαίνουν πέρα δώθε, με τη γη να θυμίζει ένα τεράστιο εκκρεμές.

Όλα αυτά πολλές φορές συμβαίνουν μεταξύ σοβαρού και αστείου γελοιοποιούνται ακόμα περισσότερο, όταν ζεις πιο συχνά απ’ το αναμενόμενο τέτοιες έκτακτες καταστάσεις, τόσο που θαρρείς ότι σταδιακά γίνεσαι σχεδόν ακλόνητος απέναντι σε κάθε κίνδυνο.

Στην περιοχή μας, ας πούμε, ο σεισμός ως φαινόμενο είχε μετατραπεί σε μια αραιή ρουτίνα, το νησί μας είχε προ πολλού χαρακτηριστεί σεισμογενές, ο εγκέλαδος ξυπνούσε ανά τακτά χρονικά διαστήματα, όλες αυτές οι καρικατούρες και τα εγχειρίδια με τις σωστές και προβλεπόμενες κινήσεις έμοιαζαν παντελώς άχρηστα.
Ξέραμε από μόνοι μας τι έπρεπε να κάνουμε και πολλές φορές ενάντια στα ενδεδειγμένα, είναι αλλιώς να αντιμετωπίζεις όλως θεωρητικά ένα γεγονός και τελείως διαφορετικά να το βιώνεις στην πράξη.
Δεν ξέρω, όπως το να γελάς απέναντι σε τραγικά σενάρια, έτσι και το να απομυθοποιείς τους σεισμούς και τους καταποντισμούς είναι κομμάτι από τη δύναμη που κρύβει μέσα της η ανθρώπινη ύπαρξη.
Γίνεται να μην πετάς και να μην ταξιδεύεις σε χώρες μακρινές, ονειρεμένες, επειδή υπάρχει η πιθανότητα να πέσει το αεροπλάνο που θα σε μεταφέρει;
Γίνεται να κοιμάσαι και να ξυπνάς και να προσέχεις την κάθε σου κίνηση, μήπως και σε πετύχει ο σεισμός σε ακατάλληλο τόπο και χρόνο, εντελώς απροστάτευτο, χωρίς να υπάρχουν τραπέζια γύρω σου με τις σωστές διαστάσεις, ώστε να χωρέσεις από κάτω τους;
Γίνεται να μη φτιάξεις το σπιτικό σου, να μη το διακοσμήσεις με τα πιο μοδάτα και πιο γουστόζικα πράγματα, μόνο και μόνο, μήπως όλα γίνουν σμπαράλια μέσα σε δευτερόλεπτα;
Εντάξει, τα πιο σημαντικά πράγματα στη ζωή δεν είναι πράγματα, αλλά, πραγματικά, γίνεται πραγματική ζωή χωρίς πράγματα;
Εδώ σας θέλω
Δεν γίνεται.
Ειλικρινά θα σας το εκμυστηρευτώ, το γέλιο που έχει πέσει με τους ντόπιους «αρμόδιους» με το πώς αντέδρασαν και αντιδρούν ακόμα.
Γέλιο πολύ σε μια τραγική κατάσταση που ζούσαμε με τους σεισμούς.

Έπρεπε να έρθουν συνεργεία εξειδικευμένα εδώ (εδώ, τρόπος του λέγειν, δίπλα μας στο Ιόνιο) και να εργαστούν για δεκάδες μερόνυχτα και να εφαρμόσουν τις εγκεκριμένες και επιστημονικά τσεκαρισμένες μεθόδους και να τρυπήσουν βαθιά σε βάθος το υπέδαφος και να ψάξουν σχολαστικά, μέχρι να εντοπίσουν τον καλά κρυμμένο θησαυρό.
Αφού όλα τα δεδομένα και όλες οι μελέτες έδειχναν ότι δεν χρειαζόταν να πάμε σε μέρη άγνωστα για τη σωτηρία αυτού του τόπου, η λύση βρισκόταν κάτω από τα πόδια μας τα ίδια.
Πετρέλαιο, υδρογονάνθρακες, όλα της φύσης τα πιο σπάνια και πιο διαλεχτά υλικά, Εντάξει, είπαν ότι μπορεί να υπάρξουν κάποιες συνέπειες, να ταραχτεί για λίγο μόνο η ισορροπία στην αρμονία του περιβάλλοντος, ότι τα κέρδη θα ήταν ασυγκρίτως μεγαλύτερα σε σχέση με τη ζημιά που ενδεχομένως και υπό πολύ συγκεκριμένες προδιαγραφές θα γινόταν στη μάνα φύση, τι να κάναμε δηλαδή, να ακούγαμε όλους εκείνους που φέρνανε την καταστροφή και προειδοποιούσαν ότι η φύση εκδικείται και πως, αν την πειράξεις, καταστροφή θα φέρει;
Κανέναν δεν ακούσαμε.

Εξάλλου, από ένα σημείο κι έπειτα, δεν μπορούσες να διακρίνεις τι είναι αυτό που ακούς.
Δεν μπορούσες με σιγουριά να πεις αν αυτός ο εναλλασσόμενος, ακαθόριστος ήχος ήταν άνθρωποι ή αντικείμενα ή ήταν ο βρυχηθμός τού γίγαντα εγκέλαδου, ντουκου ντουκου
πνιγηρό ουρλιαχτό τής γης, έτσι όπως μας ταρακουνούσε με οργή και μεγαλοσύνη, όχι, δεν ήξερες, μόνο έψαχνες, που είναι, το παιδί, το παιδί, βγείτε όλοι έξω, τώρα, όχι είναι λάθος, το μεγαλύτερο λάθος είναι να περάσεις κάτω από τις πόρτες, τώρα που αναπηδούν τα κτίρια, τι στο διάολο λέγαμε ότι τα ξέρουμε όλα τόσα χρόνια, τα παίρναμε όλα στην πλάκα, τώρα που τρίβεται η μια πλάκα με την άλλη, τώρα που τα σίδερα πετάγονται από παντού, όπως τα εξανθήματα στα άρρωστα σπίτια, ήξερες μόνο να γελάς και να χαχανίζεις, θυμάσαι εκείνο το ανέκδοτο με τον Γερμανό, τον Ιταλό, τον Έλληνα, πάντα εξυπνότερος όλων ο Έλληνας, εκείνος που δεν τρόμαζε ούτε από σεισμούς, που είναι τώρα εκείνος ο Έλληνας, τώρα που ρημαδιό γίνανε όλα, τα ακριβά τα ντουλάπια, η επίπεδη η τηλεόραση, όλα ένα με το δάπεδο, πάει και εκείνη η ξεχωριστή ταπετσαρία, πόσες ώρες περάσαμε για να την κολλήσουμε, με έμφαση στη λεπτομέρεια και μέχρι το τελευταίο εκατοστό στον ανοιγμένο τώρα τοίχο, πάει το βιος μας, αγάπη μου, θλίβονται όλα και συνθλίβονται, πετραδάκι-πετραδάκι, πάει της αγάπης το τσαρδάκι, που για τα ‘σένα το ‘φτιαξα.

Ουφ…. πήρα φόρα….
Συγνώμη σας ζητώ….
Συγχωρήστε με, αλλά διαολίζομαι που τους βλέπω τώρα και τρέχουν και μιλάνε για τα σχολεία, για τις εργατικές κατοικίες, τα δημόσια κτίρια.
Που μιλάνε και κηρύττουν την Κεφαλονιά σε έκτακτη ανάγκη.
Βέβαια την ανάγκη τους είχαν και ήρθαν κι (μας) έχεσαν στο όμορφο νησί μας.

Τόσα χρόνια δεν έβλεπε ο Βασίλης Ρουχωτάς ότι το Γηροκομείο δεν «στέκει» καλά.
Το Μαρκάτο, το θέατρο του Ληξουριού, με τα λαμπρά εγκαίνια του, τώρα πρόσφατα, είναι ετοιμόρροπο.
Το Θέατρο Αργοστολίου, ποιος εγκληματίας το έφτιαξε.
Οι εργατικές κατοικίες, ποιος εργολάβος και ποιοι μηχανικοί έφαγαν τόσο καλά που έχουν εξαφανιστεί.
Το θλιβερό της υπόθεσης είναι ότι όλα αυτά έχουν παραγραφεί.

Τι θέλω όμως και μιλάω από τώρα.
Έχουμε μπροστά μας καιρό.
Έχουμε αρκετό χρόνο, που θα τα πούμε και θα τα ξαναπούμε.

  

Συνεχίζεται η πρόκληση προς τους δημοσιογράφους από τον κ. Σ. Κουρή και την κ. Αλ. Λάντου.
Δημοσιογραφοφάγοι με όλη τη σημασία της λέξης.
Ας πούμε, ότι έτσι είναι, τηρούν το γράμμα του νόμου που λέει ότι στις συσκέψεις του «συντονιστικού οργάνου» δεν επιτρέπονται να παραβρίσκονται δημοσιογράφοι.
Όμως αυτό καταστρατηγείται όχι από τους ντόπιους, αλλά από τους αθηναίους δημοσιογράφους, που η κ. Λάντου και ο κ. Κουρής δεν γνωρίζουν και επιτρέπουν με την ανοχή τους να παραμένουν στην αίθουσα.
Έτσι, βρίσκουν το μπελά τους οι ντόπιοι επειδή τους γνωρίζουν και εφαρμόζουν με αυστηρότητα το νόμο.
Αντί, λόγω των ειδικών συνθηκών, που περνάει ο τόπος μας να κάνουν τα «στραβά μάτια» και για τους ντόπιους δημοσιογράφους, εξαντλούν όλη την αυστηρότητα τους , επάνω τους.

Τέτοια εμμονή σε κάτι που δεν εξυπηρετεί την ενημέρωση των Κεφαλλήνων, ειλικρινά δεν έχω ξανασυναντήσει.
Αντί να διευκολύνουν τα «δικά» μας παιδιά, στο πυρ το εξώτερον…..
Όλοι έξω ρεεεεεεεεεεεεεε!!!!
Εγώ αυτό το παίρνω ως πόλεμο εναντίον των ΜΜΕ.
Είχαν ως φαίνεται κάποια απωθημένα εδώ και καιρό με τα ντοπια ΜΜΕ, (όχι με όλα) και βρήκαν τρόπο να τα εκδηλώσουν.

Κάτι μας ξεφεύγει Σωτήρη.

Τι συμβαίνει με το αεροδρόμιο;
Τι συμβαίνει με τον αερολιμένα Κεφαλονιάς;
Οι πληροφορίες που μας έρχονται λένε ότι το κτίριο έχει πάθει πολλές ζημιές.
Προσπαθούν να καλύψουν τις ζημιές με ….ανορθόδοξες μεθόδους.
Ιδιαίτερα όταν έρχονται υπουργοί, γραμματείς και φαρισαίοι.

Σήμερα όπως πληροφορήθηκα έρχεται (πάλι) ο Μιχ. Χρυχοΐδης και προσπαθούν εκεί στο κτίριο του αεροδρομίου να καλύψουν τις ζημιές για να μην φαίνονται.
Εκτός όλων αυτών οι πληροφορίες μου λένε ότι οι «αρμόδιοι» της ΥΠΑ,τρομοκρατούν το  προσωπικό.

Μη μιλάτε μη κοιτάτε…… κινδυνεύει ο αερολιμένας Κεφαλονιάς να μην πουληθεί.
Εδώ είναι φίλοι μου το ψητό.
Η όλη φασαρία.
Θα πουληθούν τα περιφερειακά αεροδρόμια και φοβούνται μη τυχόν και τους ξεμείνει.

Φίλοι αρκετά στις πρώτες μετασεισμικές ΑΣΤΟΧΙΕΣ
Έχουμε μπροστά μας πολύ καιρό ακόμα για να συνέλθουμε.
Στο μεταξύ ακούω και βλέπω πολλά άσχημα πράγματα.
Θα έρθει η ώρα να τα ξαναπούμε.

Γεια σας.