Ο Χρόνος… Μεγάλη κουβέντα!

Ο Χρόνος που φεύγει, ο Χρόνος που έρχεται.

Ο Χρόνος που κυλά, που τρέχει, που δεν γυρίζει πίσω…

Αιώνες, έτη, μήνες, λεπτά και δευτερόλεπτα που κουβαλούν στιγμές, ελπίδες, ευχές, πίκρες, γέλια, καημούς.

Ο Χρόνος που δεν μας φθάνει. Μοιρασμένος στα πατάρια του Χθες, στις κάμαρες του Τώρα, στα κατώφλια του Αύριο.

Ο Χρόνος που τον αναλώνουμε συχνά σε ασήμαντα.

Ο Χρόνος που μας τον κατάντησαν λιγοστό και άχρωμο με τις έγνοιες της κάθε μέρας:

Θα έχω αύριο δουλειά ;

Θα έχω σήμερα φαγητό για τα παιδιά μου;

Στο Χρόνο λοιπόν είναι αφιερωμένη η ΛΙΣΤΑ του 3^ου Γυμνασίου για το Νοέμβρη.

Ας ξεκινήσουμε με ένα παραμύθι(;) για μικρούς και μεγάλους.

 

Ο χρόνος και η αγάπη

Mιά φορά κι ένα καιρό, υπήρχε ένα νησί στο οποίο ζούσαν
η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, ο Πλούτος, η Αλαζονεία, η Αγάπη…

Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν.
Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ήθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή.
Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται, η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια. Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μια λαμπρή θαλαμηγό. Η Αγάπη τον ρωτάει :
«Πλούτε μπορείς να με πάρεις μαζί σου;»
«Όχι, δεν μπορώ» απάντησε ο πλούτος.
«Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου
και δεν υπάρχει χώρος για σένα».

Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία, που επίσης περνούσε από μπροστά της σε ένα πανέμορφο σκάφος.
«Σε παρακαλώ βοήθησέ με» είπε η Αγάπη.
«Δεν μπορώ να σε βοηθήσω Αγάπη. Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου»
της απάντησε η Αλαζονεία.

Η Λύπη ήταν πιο πέρα και έτσι η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει από αυτήν βοήθεια.
«Λύπη άφησέ με να έρθω μαζί σου»
«Ω Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη που θέλω να μείνω μόνη μου» είπε η Λύπη.
Η Ευτυχία πέρασε μπροστά από την Αγάπη αλλά και αυτή δεν της έδωσε σημασία.
Ήταν τόσο ευτυχισμένη, που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια. Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή.

«Αγάπη, έλα προς εδώ. Θα σε πάρω εγώ μαζί μου».

Ήταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος που η Αγάπη δεν γνώριζε, αλλά ήταν γεμάτη από τέτοια ευγνωμοσύνη, που ξέχασε να ρωτήσει το όνομά του. Όταν έφτασαν στην στεριά, ο κύριος έφυγε και πήγε στο δρόμο του.

Η Αγάπη γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που τη βοήθησε, ρώτησε τη Γνώση:
«Γνώση, ποιος με βοήθησε;»
«Ο Χρόνος» της απάντησε η Γνώση.
«Ο Χρόνος;» ρώτησε η Αγάπη.
«Γιατί με βοήθησε ο Χρόνος;»
Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με βαθιά σοφία τής είπε:
«Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη».

ΒΙΒΛΙΑ	1.  Ομήρου Οδύσσεια: ένα έπος που υμνεί την πάλη ενός θνητού καιμε το χρόνο. Να προκάμει… Να νοστήσει. Δέκα χρόνια πολυπλάνητος, πολύτλας, πολύιδρις:« Κι όταν, με του καιρού τ΄ αλλάγματα, ο χρόνος ήλθε που του ορίσαν οι θεοίνα δει κι αυτός το σπίτι του, να φθάσει στην Ιθάκη ούτε κι εκεί δεν έλειψαν οι αγώνες, κι ας ήταν πια με τους δικούς του» 2. «Ένα συντομότερο Χρονικό του Χρόνου» (Μία πιο προσιτή, εικονογραφημένη με τριανταοκτώ έγχρωμες εικόνες, εκ νέου επιμελημένη έκδοση του κλασικού βιβλίου). Συγγρ.:Stephen Hawking &Leonard Mlodinow Εκδόσεις: Κάτοπτρο
ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ	«Χρόνια πολλά»Στίχοι:   Άλκης Αλκαίος Μουσική:   Χριστόφορος Κροκίδης & Βασίλης Παπακωνσταντίνου Χρόνια πολλά σε σένα χρόνια πολλά και ευτυχισμένα χρόνια πολλά στα παιδιά που ερωτεύονται χρόνια πολλά στα παιδιά που δεν τρώνε τη φόλα χρόνια πολλά στα παιδιά που τα θέλουνε όλα Στις παρέες που σκορπίσανε στις φιλίες που κρατήσανε στις φωνές που πια σιωπήσανε στις σιωπές που τραγουδήσανε
ΤΑΙΝΙΑ	Το πείραμα της Φιλαδέλφειας
ΕΡΓΟ	Το ηλιακό ρολόι στα Ραζάτα. Έργο του καθηγητή του σχολείου μας κ.Διονύση Πετεινάτου
ΠΡΟΣΩΠΑ	Νεύτων: οι νόμοι για την κίνηση, που διατύπωσε στα τέλη του 17ου αιώνα, ήταν οι πρώτοι οι οποίοι περιείχαν το χρόνο σε μαθηματικές εξισώσεις. Αϊνστάιν: έδωσε μια νέα διάσταση στη σχέση μας με το χρόνο, με την Ειδική Θεωρία της Σχετικότητας (1905).
ΕΓΡΑΨΑΝ	1.Τ.Σ. Έλλιοτ «Χρόνος παρών και χρόνος παρελθών∙ίσως και οι δύο παρόντες είναι εις χρόνο μέλλοντα. Κι ο μέλλων χρόνος έγκλειστος εις χρόνο παρελθόντα».2.Κική Δημουλά: «Θα ήθελα κάποτε να φωτογραφίσω το χρόνο. Ταπεινωμένον. Να τον μαστιγώνει ανελέητα ένας ανώτερός του χρόνος, ανεξάντλητος και δικός μας»3.Κ.Π. ΚΑΒΑΦΗΣ ΚΕΡΙΑ Του μέλλοντος η μέρες στέκοντ’ εμπροστά μας σα μια σειρά κεράκια αναμένα — χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια. Η περασμένες μέρες πίσω μένουν, μια θλιβερή γραμμή κεριών σβυσμένων· τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη, κρύα κεριά, λυωμένα, και κυρτά. Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των, και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι. Εμπρός κυττάζω τ’ αναμένα μου κεριά. Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει, τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.

 

Το όπλο παρά πόδα