Δεν πρόκειται για μια γεροντική παραξενιά, προβληματίστηκα στο να δημοσιεύσω αυτό το άρθρο της εφημ. Αυγής Ξέρω ξέρω, οπορτουνισμός, αστικές απόψεις και όλα όσα σου προσάπτουν για να δικαιολογήσουν, όσα ένας νους, ένα απλό λαϊκό μυαλό δεν μπορεί να εξηγήσει. Ούτε γνωρίζει ο απλός κόσμος τι συζητάνε πάνω στο πολιτικό γραφείο τα οποία ο  απλός κόσμος δεν καταλαβαίνει Τα ερωτηματικά παραμένουν αλλά δεν αλλάζουν τίποτα τις αριστερές απόψεις μου, παραμένω στο κόμμα που μου άλλαξε τη ζωή και μου έδωσε την κατεύθυνση που πορεύομαι σήμερα. Αλλά, γιατί γιατί γιατί;;;;;
Διαβάστε το άρθρο
Σπύρος Αλεβιζόπουλος

 

 Το ‘χει πει κι ο Στάλιν: «Καλύτερα ο Μπέος, παρά ο Συριζαίος» 

Μόλις βγήκε ο απολογισμός της Κ.Ε. του ΚΚΕ για τις εκλογές, άρχισα να ψάχνω μανιωδώς. Στην πρώτη παράγραφο τίποτα, στη δεύτερη τίποτα, στην τρίτη, στην τέταρτη, στην πέμπτη, τίποτα, τίποτα, τίποτα. Περνούσαν σαν βαγόνια οι παράγραφοι του απολογισμού κι ούτε λέξη αυτοκριτικής για όσα διέπραξε η ηγεσία του ΚΚΕ στην υπόθεση του Πάχτα και του Μπέου. Διότι όλα καταπίνονται, σύντροφοι, και τα ψέματα, και το μίσος, και οι συκοφαντίες. Το όνειδος του Πάχτα και του Μπέου, όμως, δεν καταπίνεται ούτε με όλο το νερό του Βόλγα.

Στη Χαλκιδική δίνεται εδώ και χρόνια η μάχη των μαχών. Από τη μία ένα πρωτοφανές κίνημα που προσπαθεί να εμποδίσει την εξόρυξη του χρυσού, για να σώσει μία από τις ομορφότερες περιοχές της Ελλάδας, να σώσει τα δέντρα του αρχέγονου δάσους, να σώσει εντέλει τα παιδιά από το δηλητήριο..

που μολύνει το νερό. Κι από την άλλη οι ορδές της εξόρυξης, το διεθνές κεφάλαιο, το εγχώριο κεφάλαιο -λέγε με Μπόμπολα και όχι μόνο -η κυβέρνηση, ο Γεωργιάδης, ο Δένδιας, τα ΜΑΤ, οι εισαγγελείς, τα κανάλια. Και βέβαια ο Χρήστος Πάχτας, ο δήμαρχος του Αριστοτέλη, που έδρασε ως εκπρόσωπος των χρυσοθήρων επί της Γης. Ο άνθρωπος που, όταν βρέθηκε αρσενικό στο νερό, τα έβαλε με τους διεθνείς οργανισμούς επειδή κατεβάζουν συνεχώς τα όρια του συναγερμού και δεν μας αφήνουν να κάνουμε τη δουλειά μας.

Λίγο πριν από τις εκλογές, οι κάτοικοι που συμμετέχουν στο κίνημα αποφάσισαν να εκλέξουν με δημοψήφισμα τον υποψήφιο που θα τα έβαζε με τον Πάχτα. Εξέλεξαν, λοιπόν, τον κ. Γιάννη Μίχο και τον στήριξαν όλοι ενθέρμως, ανεξαρτήτως κομματικών προτιμήσεων. Όλοι, πλην του ΚΚΕ, το οποίο κατέβασε δικό του υποψήφιο, διότι το Κόμμα κατέχει τη μοναδική αλήθεια και την κουβαλάει παντού, ακόμη και στον Δήμο του Αριστοτέλη. Τελικά, ο Μίχος νίκησε τον Πάχτα από την πρώτη Κυριακή και ο υποψήφιος του ΚΚΕ πήρε 1,96%, σχεδόν το μισό απ’ όσο πήρε το Κόμμα στις ευρωεκλογές.

Στον Δήμο του Βόλου βρέθηκαν αντιμέτωποι στον δεύτερο γύρο ο Αχιλλέας Μπέος και ο Μ. Πατσιαντάς. Ο Μπέος του ποδοσφαιρικού παρακράτους, του στοιχήματος, των νυχτερινών κέντρων, ο Μπέος που στηρίχτηκε ανοιχτά από τη Χρυσή Αυγή, που υιοθέτησε τον λόγο και την αισθητική της Χρυσής Αυγής. Κι όμως, ακόμη και στον Βόλο η ηγεσία του ΚΚΕ δεν στήριξε τον Πατσιαντά, διότι ο Πατσιαντάς είναι του ΣΥΡΙΖΑ και, όπως έχει πει ξεκάθαρα ο Στάλιν στα απομνημονεύματά του, «καλύτερα ο Μπέος, παρά ο Συριζαίος». Τελικά νίκησε ο Μπέος και η ψυχούλα του “Πατερούλη” συνέχισε να αναπαύεται εν ειρήνη.

Κοίτα να δεις που ο Πάχτας με τον Μπέο έκαναν κι ένα καλό στη ζωή τους. Απέδειξαν ότι δεν υπάρχει πάτος, ότι δεν υπάρχει όριο για μια ηγεσία που δρα ως θρησκευτική σέχτα και ταυτοχρόνως ως διοικητικό συμβούλιο ανώνυμης εταιρείας.

Γιώργος Ανανδρανιστάκης

(Αυγή)