Ένας δολοφόνος στην πόρτα μας. ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ. Του Σταύρου Αντύπα
Σταύρος Αντύπας
Η στιγμή δοκιμάζει τις αντοχές μας. Το γεγονός τη λογική μας. Εξοργισμένα συναισθήματα, έρχονται να ταράξουν τον κοινωνικό μας ύπνο.
Όλα έγιναν λάθος. Η τακτική της ανοχής και της αδιαφορίας, το αφ’ υψηλού κοίταγμα ενός παρασιτικού πολιτικού και κοινωνικού φαινομένου, δεν φτάνει να επιστρέψει μιας χαμένη ζωή, έναν άνθρωπο τόσων λίγων φθινοπώρων. Το αίμα, δεν ξεθωριάζει, ούτε παύει να μυρίζει θάνατο, επειδή κάνουμε πως δεν το βλέπουμε. Η τυφλή, μισαλλόδοξη και φασιστική βία, πολιτική, κοινωνική, ανθρώπινη, δεν μπορεί να είναι άλλοθι σιωπής κι αδράνειας. Η ρητορεία και η πρακτική ναζιστικών στερεοτύπων δεν αποτελεί λύση και διέξοδο της ανθρωπιστικής κρίσης, είναι η κατευθυνόμενη επιλογή ενός σάπιου συστήματος, για να μην ανατραπεί η καθεστώσα ισχύς του.
Ανεξαρτήτως της ποινικής διερεύνησης μιας στυγερής κι απρόκλητης δολοφονίας, η κοινωνία οφείλει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων με άμεσες και δυναμικές παρεμβάσεις. Χθες το Πέραμα, σήμερα το Κερατσίνι, αύριο που; Χθες ένας μετανάστης, σήμερα ένας νεαρός μουσικός, αύριο ποιος; Χθες η έκπληξη, σήμερα η ανοχή, αύριο, τι;
Δεν υπάρχει πλέον καμία δικαιολογία και για κανέναν. Το κάθε συστημικό σύνδρομο θα συνεχίσει συστηματικά την αυτοικανοποίησή του μέσα από επικοινωνιακούς επικήδειους και στρεβλώσεις. Η Χ.Α θα διαψεύσει επίσημα και ανεπίσημα θα πωρώσει ανεγκέφαλους οπαδούς. Η κοινωνία δεν πρέπει να βυθιστεί στον τρόμο, δεν πρέπει να εναποθέσει ούτε μία ελπίδα της, ούτε ψήγμα της δικαιολογημένης αγανάκτησης και οργής της σε συμμορίες αδιάκριτων δολοφόνων.
Ο Παύλος Φύσσας, ήταν ένας άνθρωπος. Ένας νεαρός άνθρωπος. Δεν υπέγραψε κανένα μνημόνιο, δεν πλούτισε παρανόμως με δημόσιο χρήμα, δεν ήταν αλβανός μετανάστης, δεν παρουσιάστηκε σε τηλεοπτικό πάνελ. Κι όμως είναι νεκρός. Αν αυτή είναι η λύση για το πολιτικό μας πρόβλημα, τότε τα υπό διάλυση ψυχιατρεία, πρέπει να επανασυσταθούν για να δεχτούν περισσότερους από τους κοινούς δολοφόνους. Εκτός πια κι αν ο λίγος χρόνος που μας απομένει, πριν κάποιος μας χτυπήσει τη πόρτα, είναι αρκετός για να βγούμε στο δρόμο και να αντιδράσουμε. Και ευτυχώς στην Κεφαλονιά και “δρόμοι” υπάρχουν κι από αντιστάσεις κάτι έχουμε διαβάσει.