Ο λαϊκός ποιητής της Ζακύνθου , που υπογράφει με το ψευδώνυμο Καστρινός Καστρινός στην εφημερίδα “ΗΜΕΡΑ ΤΣΗ ΖΑΚΥΝΘΟΣ” , συγκλονισμένος από τη φωτογραφία της γηραιάς Ληξουριώτισσας, θύμα του σεισμού, γράφει τους παρακάτω στίχους

ΓΕΝΝΑΙΑ ΛΗΞΟΥΡΙΩΤΙΣΣΑ

Αγγελικό το πρόσωπο που αχόρταγα κοιτάζω
πρώτη φορά τόσο βαθιά, τον άνθρωπο θαυμάζω

Πρώτη φορά με άγγιξε κάτι τόσο γεμάτο,
κάτι γλυκό και ταπεινό, βλέμμα καλοσυνάτο.

Βλέπω μέσα στα μάτια της, διπλή ευγνωνοσύνη,
για πιο πλατύ χαμόγελο το τραύμα δεν αφήνει.

Βλέπω μια τρυφερότητα, διαλύει και σκοτάδια,
είναι, στο φως, ασήμαντα τα μελανά σημάδια.

Ο φόβος τη φοβήθηκε κι ο χρόνος τη φοβάται
η έκφραση , το μήνυμα : ¨ μάθετε να αγαπάτε¨

Θαυμάζω τη γερόντισσα και της ζωής το θαύμα,
που δεν τελειώνει το όνειρο μες του σεισμού το δράμα.

Σε ησυχάζει σε ηρεμεί, σου λέει κοίτα εμένα
απλοποιεί τα δύσκολα , σου λύνει τα σφιγμένα.

Μία Κεφαλονίτισσα , μια ζωντανή εικόνα
θύμα κακού και συμφοράς στη μέση του χειμώνα.
στέλνει ευχές για ούλους μας, για μας σταυροκοπιέται,
μέσα απ´τον όρθρο την αυγή , πώς ζει , αναρωτιέται.

Σεισμός μεγάλος τσού βρηκε, ήρθε σαν ένα τέρας
κι αυτή μ ένα χαμόγελο σαν ήλιος της ημέρας.
Καταστροφές προκάλεσε, ζημιές, πληγές μεγάλες
δοκιμασία οι άνθρωποι, θύμισε μέρες άλλες.

Δεν έκαμψε στο χτύπημα, γενναία η αντοχή της,
έχει γεμάτη την καρδιά και πίστη στην ψυχή της.

Γενναία Ληξουριώτισσα σε βλέπω τώρα εμπρός μου,
είσαι εικόνα του Θεού, παράδειγμα του κόσμου.

ΚΑΣΤΡΙΝΟΣ  ΚΑΣΤΡΙΝΟΣ