Άλλη μια καλοκαιρινή  περίοδο με τα προβλήματα της προηγούμενης και της προ-προηγούμενης. Εδώ και χρόνια  έχει να γίνει ένα αναπτυξιακό έργο  για την  πρωτεύουσα του νησιού μας. Ακόμα κι αυτή η Γέφυρα Δεβοσέτου βρίσκεται σε μια κατάσταση άγνωστη για τους περισσότερους. Θα τελειώσει ή θα παραμείνει να δείχνει το μεγαλείο του Υπουργείου Πολιτισμού και της τοπικής ηγεσίας όποια κι αν είναι.

Ακόμα και το ενδιαφέρον της δημοτικής αρχής για τους κυβόλιθους ήταν εκ του πονηρού. Ήθελε να μπουν ανθεκτικές πλάκες ώστε όταν υπάρξει κάποια πιθανότητα κυκλοφορίας αυτοκινήτων να αντέξουν το μεγάλο  βάρος.

Μια πόλη που τα προβλήματα αυξάνουν με συνέπεια να είναι προβληματική η ανάπτυξη της. Σαν τα «ποντίκια» μπαίνουμε μέσα στην πόλη, σαν άγρια σκυλιά βγαίνουμε μην μπορώντας να αντέξουμε το κυκλοφοριακό, τους δρόμους που έχουν στραπατσάρει τα αυτοκίνητα μας και το μόνιμο  μποτιλιάρισμα. Κανένας έλεγχος. Είμαστε έρμαια κάποιων ανεγκέφαλων και αδαών που δημιουργούν προβλήματα με την οδήγηση  και το παρκάρισμα.

Μια πόλη που όλα τα πεζοδρόμια έχουν καταλειφθεί από τραπεζάκια, οι περισσότεροι παράνομα υπό τις ευλογίες του Δήμου.

Μια Πλατεία εγκαταλελειμμένη με συνέπεια να υπάρχουν καταπατήσεις από κάποιους που  συμπεριφέρονται σαν να είναι η ίδια η δημοτική αρχή, αφού πρόκειται για ….χορηγός του δήμου.

Αλλά τα προβλήματα που εμφανίζονται στο Αργοστόλι, τα ίδια αντιμετωπίζει και η Περιφέρεια. Υπάρχουν επώνυμοι οικισμοί που οι δρόμοι δεν φαίνονται από τις χορταριασμένες παρυφές του δρόμου, τα σκουπίδια σε καίρια σημεία του οικισμού προσβάλουν ανεπανόρθωτα τους υπεύθυνους αλλά και τους κατοίκους.

Στη Λειβαθώ που το ζω, καθημερινά η κατάσταση είναι ανυπόφορη. Ασφαλώς, για την κατάσταση αυτή φταίνε και οι ίδιοι οι κάτοικοι, που νομίζουν ότι αν αφήσουν τις σακούλες των σκουπιδιών δίπλα στον κάδο (όχι μέσα) νομίζουν ότι έκαναν το ….καθήκον τους.  Μερικοί νομίζουν ότι αν ξεφορτωθούν κάποια σκεύη ή  οικοσκευές,  εγκαταλείποντας τες δίπλα στον κάδο …καθάρισαν. Μεγάλη η αρνητική συνεισφορά των κατοίκων στην κατάσταση αυτή.

Το Αργοστόλι δυστυχώς από το κακό στο χειρότερο πάει. Καμία προοπτική για τα επόμενα είκοσι χρόνια. Το ΤΕΕ θα πρέπει να πάρει κάποιες πρωτοβουλίες, εφόσον βλέπει ότι η πολιτεία αδιαφορεί δεν έχει διάθεση για ανάπτυξη. Ακόμα και η Περιφέρεια δείχνει αδιαφορία για το Αργοστόλι και τις άλλες πόλεις του νησιού. Ιδιαίτερα για το Ληξούρι είναι ένα άλλο κεφάλαιο ιδιαίτερο, που αφορά και τους κατοίκους της περιοχής. Με μεμονωμένες παρεμβάσεις δεν πρόκειται να κάνουν τίποτα. Ακόμα και ο ίδιος ο Υπουργός και η Περιφέρεια τους περιπαίζουν, απλώς γιατί, όπως δικαιολογούνται,  δεν υπάρχουν λεφτά.

Για τους δρόμους έχει να πέσει πίσσα κάποια χρόνια, προ αμνημονεύτων  χρόνων, θα’λεγα. Από τότε που ασφαλτοστρώθηκαν η Λάσση και η Βύρωνος. (Θυμάστε, επί Καλαφάτη).

Στη σημερινή εποχή και ιδιαίτερα τους τελευταίους μήνες στο μόνο δρόμο που έπεσε πίσσα ήταν η οδός Δημ. Δαυή.. Κανείς δεν μπόρεσε να καταλάβει γι΄αυτή την προτίμηση του Δημάρχου. Θα πρέπει οι κάτοικοι της περιοχής να έχουν μεγάλο «δόντι» στον Δήμο.

Άγνωστο την επόμενη εικοσαετία ποιο θα είναι το μέλλον του Αργοστολιού. Ακόμα και η ανάπλαση του ιστορικού κέντρου που είχε συζητηθεί επί Καλαφάτη και Φόρτε, άγνωστο τι έγινε το σχέδιο αυτό και που βρίσκεται. Θα θυμάστε τις εκδηλώσεις παρουσίασης του νέου Δημαρχείου στο ασπρόχωμα. Τι έγιναν όλ’ αυτά τα σχέδια; Για να μην γράψω και ενοχλήσω κάποιους ότι η πλατεία στο ασπρόχωμα είναι χώρος συνάθροισης πολιτών σε περίπτωση πολύ μεγάλου σεισμού.

Ποιος, λοιπόν, με νηφαλιότητα θα μας δώσει εξηγήσεις γι αυτό το έγκλημα που γίνεται στο ιστορικό Αργοστόλι. Ακόμα και με το μεγάλο σεισμό του 1953 όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής πρότεινε το Αργοστόλι να γίνει ένα μεγάλο μουσείο και να μεταφερθεί στη Λάσση η πόλη, κάποιοι επώνυμοι κεφαλονίτες  αντέδρασαν για λόγους γνωστούς. Το υπαίθριο αυτό «Μουσείο του Σεισμού» σήμερα θα είχε τέτοια επισκεψιμότητα που θα ξεπέρναγε ακόμα και την …..Ακρόπολη.

ΥΓ: Να θυμίσω τα Φάρσα, το υπαίθριο αυτό Μουσείο του σεισμού που μένει από το 1953 χωρίς αξιοποίηση. Δείχνει την αδιαφορία  των τοπικών παραγόντων αλλά και της τοπικής ηγεσίας.

Σπύρος Αλεβιζόπουλος