Ο άνθρωπος πιάνει την άκρη του νήματος και συνεχίζει τη κατηφόρα. Ή μήπως ανηφόρα; Παντού διεξάγεται ένας ακήρυχτος πόλεμος. Στη Γάζα σκηνικό φρίκης. Απόλυτης. Μια τραγική διαδικτυακή εξοικείωση με το θάνατο ανθρώπων, η πιο αδιαμαρτύρητη στην ανθρώπινη ιστορία. Δεν στέκει σχολείο, νοσοκομείο, γειτονιά που να μην απειλείται με γενοκτονία. Πως να μιλήσεις για το θάνατο που τον επιλέγουν τα τανκς, οι ρουκέτες, τα πετρέλαια και το χρήμα; Το Ισραήλ δοκιμάζει τα νέα του οπλικά συστήματα, αλλά ποτέ δεν μάθαμε πόσοι ισραηλινοί αρνητές στράτευσης υποφέρουν επειδή δηλώνουν δημόσια πως δεν θα πάνε στο θανατηφόρο στρατό μιας ανελέητης χώρας. Ο Ο.Η.Ε στέκει στη μέση της οθόνης, σαν να πρόκειται για εικονικό παιχνίδι αποχαυνωμένων ενηλίκων και προτρέπει τις δυο αντιμαχόμενες πλευρές να σταματήσουν τις εχθροπραξίες. Είναι σαν να βιάζει κάποιος, το θύμα να προσπαθεί μάταια να αμυνθεί και ο κοινωνικός λειτουργός να λέει ότι πρέπει να σταματήσουν και οι δύο. Τι(ς) βιαιότητες! Έλεος. Έλεος. Έλεος.

Στην Ουκρανία σκηνικό απόλυτου παραλογισμού. Με ποια πλευρά να ταυτιστείς; Ποιον να πιστέψεις; Ποιον να κατηγορήσεις; Πόση άλλη προπαγάνδα να αντέξεις; Στη Συρία ή στο Ιράκ έχουν βάλει τους Σιίτες να δολοφονούν τους Σουνίτες και τούμπαλιν. Η Βολιβία του “σοσιαλιστή” Μοράλες την προηγούμενη βδομάδα έγινε η πρώτη χώρα στον κόσμο που νομιμοποίησε την παιδική εργασία. Η ανθρωπότητα στα χειρότερά της. Θλίψη.

Εδώ, στα δικά μας. στο Μικρόκοσμό μας. Τι υπέροχος κήπος! Πόσο όμορφη η θάλασσα! Ο νους μας στο καλοκαίρι, στις διακοπές των λαχταριστών κορμιών και των φτηνών επιθυμιών, στο Μαζιώτη και στα ρεπορτάζ που αναφέρονται περήφανα στα μη πληρωμένα κοινόχρηστα, στη Μύκονο που γέμισε λέει με βλαχαδερά (άρθρο σε γνωστή σελίδα που κατέβηκε μετά το ανέβασμα), στο Σαμαρά και την δική του αστυνομία, που εσχάτως προήχθη στο βαθμό της ασπίδας της δημοκρατίας. Γιατί δεν πλημμυρίζει η χώρα με χιλιάδες κόσμου κατά του πολέμου; Γιατί δεν κλαίμε; Μόνο τα δικά μας ρουθούνια ανοίγουν; Μόνο οι περιούσιοι λαοί πάσχουν από αιμοφιλία;

Το αίμα πιο κάτω (και πιο πάνω) να τρέχει ποτάμι και εμείς να νομίζουμε πως το αίμα που χύνεται είναι αίμα περιόδου. Περιμένουμε την εμμηνόπαυση για να (ξε)κουράσουμε τις τύψεις μας. Ο κόσμος συνεχίζει αμέριμνος. Κάνει τα μπάνια του, δροσίζει τις εσωτερικές του ανάγκες με παγωμένους καφέδες περιωπής. Μια νεαρή ψευτο-γκόμενα, κάθε απόγευμα ιππεύει την άμαξα και το παίζει παρθένα. Κι ας βαδίζει το άλογο πάνω στο σκοτωμένο αίμα αθώων κι ας περνάνε οι νύχτες και οι μέρες μέσα στο αίμα για την υφήλιο. Αίμα. Αίμα. Αίμα.

Είμαστε (ψ)έμματα. Ζούμε στη Δύση της ανθρώπινης κατάστασης. Η καθημερινότητά μας ρέει συνεχώς. Εντελώς απροστάτευτη. Πνιγόμαστε στη μαύρη θάλασσα των εμμονών και στα πελώρια κύματα των τύψεων. Κάποτε διψάσαμε πραγματικά αλλά χαραμιστήκαμε. Βαδίσαμε ανηφορικά αλλά ενσωματωθήκαμε. Ζωστήκαμε με ιδέες αλλά παραδοθήκαμε. Μαχαίρια, μάχες, αίμα, σαματάς, αλλά τελικώς ενδώσαμε στους βάνδαλους. Μετωπικές μέχρι την ολοκληρωτική συντριβή. Που και που κάποια ανακωχή, μπας και σωθεί ένα κομμάτι ψυχής. Μάταια. Ό,τι ορθώσαμε, ερείπιο. Τα υλικά εξαντλήθηκαν, δεν φτάνουν καν για χαλάσματα. Η κυρίαρχη αριστερά, κυριεύεται από τις μίξεις μιας νεόκοπης ψευτοκουλτούρας και σοσιαλδημοκρατί(λ)ας. Κουβέντες σπατάλες μεταξύ του καφέ. Το ανθρώπινο γένος νικήθηκε. Σακατεύτηκε. Σάπισε. Μαζί του και οι ιδεολογίες και οι θεωρίες. Δεν κάναμε τίποτα. Δεν πράξαμε. Απλά μιλάγαμε. Άρθρα σωρό. Λέξεις γεννημένες και αμέσως πεθαμένες. Είμαστε σπουδαίοι. Περήφανοι. Νομίζουμε τα πάντα κι όμως είμαστε τίποτα.

Κι αν Υπάρχει ελπίδα, Ψάχτε την στον διπλανό σας κάδο. Ή κάβο. Αρόδου.

Αρόδου στο Ιόνιο.

HYPERLINK “https://www.facebook.com/arodoustoionio?ref=hl” \n