Του Αλέξανδρου Ταφλαμπά, παραμυθά από κούνια……

Μια φορά και έναν καιρό, υπήρχε ένα μικρό ελαφάκι, ο Bambi (όχι ο Δρακόπουλος…) που ζούσε σε ένα σκοτεινό και ανήλιαγο δάσος. Αρχηγοί του σκότους στο δάσος αυτό ήταν διάφορα τέρατα όπως η γαλάζια Αρκούδα και το πράσινο Κογιότ, που εναλλάσσονταν στην εξουσία, ανάλογα με τα κέφια του ερεβώδους συστήματος, που το στήριζαν και τα στήριζε. Έκαναν ό,τι γούσταραν, έκλεβαν, σκότωναν, δανείζονταν με δανεικά και αγύριστα από τα άλλα ζωάκια του δάσους και γενικώς περνούσαν όμορφα και έπιναν στην υγεία των κορόιδων και έτρωγαν στου κασίδ(ιαρ)η το κεφάλι.

Ο Bambi, επειδή είχε καταγωγή από ένδοξους προγόνους, που είχαν πολεμήσει τους προγόνους τη Αρκούδας και του Κογιότ στα βουνά many years ago, άρχισε να αντιδρά όταν τα πράγματα είχαν φτάσει στο απροχώρητο. Μάζεψε λοιπόν όλα τα άλλα καταπιεζόμενα από τα τέρατα ζωάκια (τσίχλες, μπεκάτσες, περιστέρια, αηδόνια , τσαλαπετεινούς και παγώνια) και αφού τους διάβασε προς διδαχή την Φάρμα των Ζώων, τα έπεισε να ΣΥΝασπισθούν και να αντισταθούν στα τέρατα.

Η πρόταση αυτή έγινε δεκτή με μεγάλη χαρά από τα άλλα καταπιεζόμενα ζωάκια (έ, όχι και όλα…..για να μην υπερβάλλουμε) και άρχισε ο άνισος αγώνας, που πολλές φορές έφτανε Σύριζα στην καταστροφή και στην ήττα.

Στην αρχή τα τέρατα, που έλεγχαν τα πάντα στο δάσος, και κυρίως τα τάμτάμ τα οποία μετέδιδαν τα νέα, δεν πολυσκοτίστηκαν, λοιδόρησαν την προσπάθεια αυτή και πίστευαν πως επειδή υποσχέθηκαν πως «σανός υπάρχει για όλους» θα οδηγούσαν στην παραδοσιακή νιρβάνα τους νεόκοπους αντιπάλους τους.

Όμως τα τέρατα δεν είχαν υπολογίσει πως κάποια άλλα μεγαλύτερα και δυνατότερα από αυτούς τέρατα, που κατοικοέδρευαν τόσο εντός του δάσους, όσον και εκτός αυτού, κυρίως στον Μέλανα Δρυμό, είχαν αποφασίσει πως δεν είχαν πλέον ανάγκη τα εγχώρια τέρατα για να κάνουν τον δερβέναγα και τον βεληγκέκα και πως πλέον τα ήθελαν όλα δικά τους, χωρίς μεσολαβητές.

Έτσι λοιπόν, άφησαν τα εγχώρια τέρατα να φαίνονται ως εξουσιαστές και στην πραγματικότητα άρχισαν αυτά τα offshore τέρατα να διοικούν μέσω των ανθυπάτων τους που έστελναν με τις τρόικες στο δάσος.

Τα ζωάκια οργίσθηκαν, κυρίως όταν τα έσω και έξω τέρατα άρχισαν να λιγουρεύονται ακόμα και τις φωλιές τους, που με κόπους και βάσανα είχαν φτιάξει, άλλα στα δένδρα και άλλα στο χώμα.

Πίστεψαν στον Bambi, ο οποίος ήταν και φωτογενής και , ώ του θαύματος, έριξαν μια βραδυά του Γενάρη τα παραδοσιακά τέρατα από την αρχή του δάσους και εγκατέστησαν εκεί το ελαφάκι μαζί με κάτι άλλα ζωάκια, που όλο και κάτι θύμιζαν από το πρόσφατο παρελθόν (ιδιαιτέρως θύμιζαν το πράσινο Κογιότ, που είχε και τα περισσότερα χρόνια στα δόντια του την εξουσία).

Ο Bambi στην αρχή, έστειλε έναν φαλακροκόρακα, τον Ζάν, με ένα Ν, να διαπραγματευθεί με τα offshore τέρατα στον θεοσκότεινο Μέλανα Δρυμό, αλλά παράλληλα, έκανε και τα δικά του, κάνοντας ακόμα πιο φαλακρό τον απεσταλμένο του, μέχρι που αποφάσισε ο Bambi και τα σύν αυτώ νεοκογιότ, πως δεν πρέπει να αλλάξουν την παλαιά τάξη πραγμάτων, αλλά το αντίθετο ακριβώς, να την εμπλουτίσουν με την δικιά τους «ριζοσπαστική» φρεσκάδα, από την οποία όμως πλέον μια βραδυά του καλοκαιριού δεν είχε μείνει απολύτως τίποτε. Την έφαγε ένα άγνωστο τέρας που λέγονταν Έρπης Χειλέων.

Για να μην τα πολυλογούμε, έφτασαν στο σημείο , ο Bambi και τα σύν αυτώ νεοκογιότ, να γίνουν χειρότερα τέρατα από τα παλαιοτέρατα, γιατί μπόρεσαν μέσα σε ελάχιστους μήνες να ξεφτιλίσουν όλα τα άλλα ζωάκια και την προσπάθειά τους, που κρατούσε χρόνια πολλά.

Το θέμα είναι να μην ζήσουν αυτοί καλά και να ζήσουμε εμείς καλύτερα και ως ηθικόν επιμύθιον: Το δάσος δεν άλλαξε ούτε θα αλλάξει ποτέ μέσω της εναλλαγής τεράτων, παλαιών και νέων, στην εξουσία!!!

Υ.Γ. Σήμερα κλείνουν 98 χρόνια από την Ρώσικη Επανάσταση.