“Ω γλυκύ μου έαρ”.
Ο επιτάφιος; της Μητρόπολης χρόνια τώρα μετά από μια μεγάλη διαδρομή από τον παραλιακό δρόμο καταλήγει στην Πλατεία Αργοστολίου. Ακολουθεί όλη η πολιτική ηγεσία του τόπου, δυο Φιλαρμονικές και πλήθος κόσμου.
Γράφει ο Δημ. Λουκάτος στο βιβλίο του “Πασχαλινά και της Άνοιξης”: “Η περιφορά του Επιταφίου έξω στις συνοικίες και στο ύπαιθρο, είναι ένα ελληνικό, τελετουργικό, αλλά και ανταγωνιστικό για τις ενορίες και τα χωριά γεγονός, που θέλουν να επιδείξουν το ωραιότερο στόλισμα και την επιβληκότερη πομπή. (Αποκορύφωνα της ψυχολογίας αυτής είναι ο υπερβολικά εςπίσημος χαρακτήρας του Επιταφίου της πρωτεύουσας, που μοιάζει με στρατιωτική και κρατική πομπή). Στα παλιότερα χρόνια γίνονταν και συγκρούσεις ανάμεσα σε Επιτάφιους, που διεκδικούσαν ένα διάβα, ή δεν δέχονταν προσβλητικά λόγια για το στόλιμα και τη σημασία του. Ήταν έντονο τότε το θρησκευτικό “φιλότιμο” των παραμικρών συνοικιών. (Αλλά και το ανοιξιάτικο συμβολικό πάλαιμα υποφαίνεται επίσης)”.
Παλαιότερα στο Αργοστόλι όλοι οι Επιτάφιοι από τις συνοικίες μαζεύονταν στην Πλατεία όπου το θέαμα ήταν επιβλητικό.