47η επέτειος της εξέγερσης του πολυτεχνείου.
Ακόμη και αν δεν υπήρχε το Πολυτεχνείο θα έπρεπε φέτος να το δημιουργήσουμε. Όχι σαν επέτειο, αλλά ως μια διαρκή εξεργετική κραυγή ελευθερίας. Πόσο 《χρήσιμα》είναι τα 《άχρηστα》τα 《δευτρευούσας σημασίας》κατά την κρίση του πολιτικού προσωπικού της χώρας και των επιφανών λοιμοξιολόγων μας; Δηλαδη η φιλοσοφία, η λογοτεχνία, η ποίηση, οι τέχνες, ο κινηματογράφος, το θέατρο, ο πολιτισμός. Όλα αυτά που ομορφαίνουν την ζωή, τον κόσμο και την ψυχή του ανθρώπου, που φλογίζουν τον νου και κινητοποιούν της αισθήσεις που ανασύρουν αντοχές και φωτίζουν τις προσδοκίες μιας καλύτερης ζωής, μέσα από σχέσεις αλληλεγγύης και κατανόησης των ανθρώπων.
《Μια χώρα που δεν καταλαβαίνει την τέχνη είναι μια χώρα σκλάβων η ρομπότ, μια χώρα δυστυχισμένων ανθρώπων》έγραψε ο Ευγένιος Ιονέσκο.
Οι παππούδες και οι γιαγιάδες δεν είναι και φοβερό να πεθαίνουν στα γηροκομεία, αφού απαλλάσσουν την κοινωνία από τα περιττά έξοδα φροντίδας μιας μη παραγωγικής ομάδας, τολμούν να πουν 《Άχρηστοι》λοιπόν και αυτοί! Και μένουν τα παιδιά χωρίς εξιστόρηση και παραμύθια χωρίς ζεστές αγκαλιές, μόνα με τις ηλεκτρονικές νταντάδες και ακρωτηριασμένα αισθήματα.
Άχρηστα και επιβλαβή για την κοινωνία είναι τα διατάγματα επιβολής ακινησίας, ιστορικής αμνησίας, απομόνωσης και εγκλεισμού και όχι ανάσες ευθύνης και ελευθερίας.
Σήμερα λοιπόν τείνει να λείψει ο κονωνικός άνθρωπος και ότι του είναι πολλαπλά χρήσιμο για να υπάρξει ουσιαστικά μέσα στον κόσμο.
Στην σημερινή τρομερή κρίση, μέσα από την αφάνεια προβάλουν άνθρωποι που κρατούν την κοινωνία όρθια και είναι μπροστά στον αγώνα στα πολυτεχνεία της εποχής μας.
Οι γιατροί μας και το δημόσιο σύστημα υγείας είναι το αποκουμπι της κοινωνίας για να αντιμετωπίσει τον θανατηφόρο ιό και όχι ο πολυδιαφημιζόμενος ιδιωτικός τομέας. Οι μαχόμενοι επιστήμονες που αναζητούν εμβόλια και προσπαθούν να ενημερώσουν και να εξοπλίσουν τον κόσμο δίνουν ελπίδα και όχι αυτοί που συναρτουν την παραγωγή φαρμάκων από την πορεία των μετοχών των φάρμακο βιομηχανιών στο χρηματιστήριο και μην ξεχνάμε ότι οι μεγάλες εφευρέσεις που άλλαξαν την ιστορία της αθρωπότητας σε ένα μεγάλο μέρος τους ήταν αποτέλεσμα ερευνών χωρίς κανένα χρηστικό εμπορικό σκοπό.
Φίλες και φίλοι το αίτημα για δημόσια υγεία ως προμετωπίδα στην 47η επέτειο του Πολυτεχνείου είναι αγώνας για ζωή υγεία και ελευθερία.
Θέλουμε από καρδιάς να ευχαριστήσουμε τους ήρωες εδώ στον τόπο μας τους γιατρούς μας, τους νοσηλευτές μας, τους τετραωρίτες στην καθαριότητα το διοικητικό προσωπικό του Νοσοκομείου μας εκφράζοντας τους την αλληλεγγύη μας σας ευχαριστούμε και ενωνουμε τις ανάσες μας τις δυνάμεις μας.
1) Για ενίσχυση της δημόσιας υγείας με αύξηση δαπανών, προσλήψεις γιατρών και νοσηλευτών και ΜΕΘ.
2) Και ενίσχυση και διεύρυνση τις πρωτοβάθμιας περίθαλψης.
Ούτως ώστε να υπάρξει πραγματικής πρόληψη αλλά και ανακούφιση των Νοσοκομείων, με αποκλειστηκά κρατικής χρηματοδότηση πλήρως ενταγμένη στο ΕΣΥ και οργανικά διασυνδεμένη με το δημόσιο Νοσοκομείο με γιατρούς μόνιμους, πλήρους και αποκλειστικής απασχόλησης, με σοβαρές και πλήρεις δομές και προσανατολισμό στην πρόληψη και τέλος μαζικά δωρεάν τεστ και καθολικής ίχνηλάτιση.
ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΊΟ : Επέτειος ΚΑΡΔΙΑΣ Φλόγα ΕΛΕΥΘΕΡΊΑΣ Στάση ΔΗΜΟΚΡΑΤΊΑΣ. .
Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.
Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι : τον νουν μου τρωγει αυτή η τύχη `
διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
Α όταν εκτιζαν τα τείχη πως να μην προσέξω.
Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών η ήχον.
Ανεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμο έξω.

“ΤΕΊΧΗ” Κ.Π. ΚΑΒΆΦΗΣ