Του Ν.ΣΟΛΩΜΟΥ

Πρώην δημοτικού συμβούλου Πάλης

Ως γνωστόν με το όρο ΔΗΜΟΣΙΑ ΕΡΓΑ η επί ένα αιώνα δρώσα πολιτική σκηνή είχε επιβάλλει στο κράτος αποκλειστικά τεχνικά έργα «υποδομών» σε βαθμό μονοπώλησης των πόρων από μιά επαγγελματική συντεχνία, ενώ παραμένει ασύλληπτη για τους «στρατηγικούς» σχεδιαστές  πολιτικής και εντός του ελληνικού κράτους (περίπου αποικίας σήμερα)  αλλά και εντός του συγκροτήματος διοικητηρίων των Βρυξελλών κάθε άλλη έννοια εργασίας-επένδυσης στο έμψυχο δυναμικό της χώρας μας, στους ανθρώπους δηλαδή και στα αποτελέσματα από την κατά κεφαλή καλλιέργεια αυτών, το οποίο διαρρέει πλέον ποταμηδόν στο εξωτερικό. Η  χώρα μας δεν μπορεί να κεφαλαιοποιήσει  το παραμικρό επίτευγμα των ελλήνων (ότι προτείνεται ή παράγεται εδώ σβήνει και παρακμάζει και ότι μεταναστεύει ή γίνεται στο εξωτερικό με ίσο κόστος,  ευδοκιμεί και  προχωράει), αλλά τους επιφυλάσσει μόνο μια φθονερή  γραφειοκρατία που πασχίζει να υποβαθμίσει αυτό και να καταστρέψει εκείνους. Λέει πως ψάχνει για επενδυτές, αλλά με αυτά που κάνει ψάχνει για μαζοχιστές. Η κρατική εξουσία έχει κάνει τον λαό να πιστεύει ότι το μόνο πρόβλημά μας είναι πως μας λείπουν οι πολλές σύγχρονες  υποδομές και όχι το πνεύμα, το όραμα η οργάνωση, η ακεραιότητα, η ορμή της προόδου, η επιδίωξη της συνεχούς εξέλιξης. Ακόμα και έτσι  όμως,  έχει αδυναμία.  Οχι απλά δέν κεφαλαιοποιεί τις όποιες υποδομές και τα συγκριτικά πλεονεκτήματά μας, αλλά αδυνατεί ακόμα και να  συντηρήσει  τα υπάρχοντα (!) και δυστυχώς, συχνά, ούτε κάν μπορεί να τα προστατέψει ώστε να μην απαιτηθεί να  ξαναγίνονται και να πληρώνουμε διπλά, ή να μην φθείρονται παρακμάζοντας πρίν απ’ την ακμή τους. Σε οιαδήποτε άλλη δυτικοευρωπαική χώρα –τουλάχιστον- κάτι τέτοιο θα είχε αποφευχθεί.

Το σοβαρότερο  πρόβλημα σήμερα είναι η τραγική θέση των μορφωμένων και δημιουργικών νέων που θέλουν να δράσουν στη χώρα τους παραγωγικά και να δρέψουν οι ίδιοι  τους καρπούς των κόπων τους βιοποριζόμενοι  με αυτό που θέλουν  και όχι  ετεροαπασχολούμενοι για βιοπορισμό.  Η αντίφαση που αντιμετωπίζουν από τη χώρα που τους διώχνει είναι η ακόλουθη:  Για να βγάλουν το ψωμί τους πρέπει να  να ενταχθούν σε θεσμικές δομές ώστε να μπορούν να διεκδικούν το μέλλον με αξιώσεις και όχι να ξεκινούν από το απόλυτο μηδέν, ενώ το υφεσιακό κράτος όχι μονο δεν αναπτύσσει νέες ή καλύτερες, αλλά  αντιμάχεται  συρρικνώνει και εξαφανίζει  δομές γιατί έχει χρεωκοπήσει. Το τελικό αποτέλεσμα είναι πως ένα  κράτος  που δεν δίνει ευκαιρίες στους νέους σβήνει ως κράτος,  ενώ οι νέοι μεταναστεύουν εκεί που υπάρχουν αδιατάρακτες δομές, προοπτικές ένταξης νέων,  πρόσφορο και ανταποδοτικό περιβάλλον,  ενθάρρυνση και αναγνώριση της  δημιουργικής εργασίας. Δηλαδή προσφέρουν αλλού.

Κατά κανόνα  οι  νέοι που έχουν φτερά (με τη μορφή διανοητικού πλούτου είτε, εναλλακτικά, οικογενειακή οικονομική ευπορία, ή και τα δύο) πετάνε μακρυά μας -ίσως για πάντα- και πίσω μένουν τα κουτσοφτέρουγα (είτε ως  μειωμένες δυνατότητες παραγωγής έργου, είτε λόγω πτωχείας οικογενειακών εισοδημάτων). Παράλληλα η «Ευρώπη» μας αφηγείται μέσω των ΜΜΕ,  χιλιάδες λεπτομέρειες των πολιτικών που μας επιβάλει με τις ντιρεκτίβες και τα πακέτα στήριξης, περιγράφοντάς τες ως αλάνθαστες βασιλικές οδούς επιτυγχάνουσες την  άρση ανισοτήτων και την σύγκλιση βορρά-νότου. Όμως, εάν όλα αυτά είχαν πετύχει (η τραγική ειρωνεία είναι πως στα χαρτιά όλα οι κοινοτικές δράσεις (ΚΠΣ) του παρελθόντος έχουν αποτιμηθεί ως άκρως επιτυχείς) η χώρα δεν θα έμπαινε σε κρίση και σε τέτοιο εκφυλιστικό βαθμό εξάρτησης. Η επίκληση της παρατεταμένης δράσης της ολιγαρχίας και της διαφθοράς  είναι βάσιμη αλλά δεν μπορεί να αντισταθμίσει το τεράστιο διαρθρωτικό έλλειμμα ανταγωνιστικότητας και την πικρή διαπίστωση πως η ελεύθερη οικονομία και οι αγορές (δηλ. οι τοκιστές), βούλιαξαν μια χώρα όπως η Ελλάδα γιατί η χώρα δεν αφέθηκε στον ελεύθερο ανταγωνισμό επί ίσοις όροις, ή έστω αφού πρώτα επιτευχθεί και διαπιστωθεί αντικειμενικά  η περιβόητη σύγκλιση με τους εταίρους (κάτι που θα ανάγκαζε και τις στρατηγικές, δηλαδή τις Βρυξέλλες τις ίδιες, να κριθούν αν διοίκησαν σωστά και ισόρροπα και δίκαια για ενιαία Ενωμένη Ευρώπη και όχι για ευρώπη συνύπαρξης οάσεων αυτοκρατορικού πλούτου εντός ερήμων φτώχειας, όπως εδώ). Εκχωρήσαμε εξουσίες εσωτερικής διακυβέρνησης της Ελλάδας στην ΕΕ και εμείς ισχυριζόμαστε πως απέτυχαν να μας αναπτύξουν τη χώρα στο βαθμό και με το περιεχόμενο που θα έπρεπε, ενώ αυτοί (ΕΕ) ισχυρίζονται πως απέτυχαν επειδή δεν εφαρμόσαμε πιστά τις ντιρεκτίβες, αλλά τους λέγαμε μύθους, εξωραίζοντας την κατάσταση, πως πάμε μια χαρά.

Η κακοδαιμονία αυτή έχει ριζώσει σε απελπιστικό βαθμό και ο ριζοσπάστης είναι οι νέοι της Ελλάδος.

Ελπίδα της χώρας μας να ανακάμψει αποτελεί πλέον η δράση των ικανών νέων που απέμειναν μέσα σε ένα λίαν αμφιλεγόμενο από αξιοκρατικής σκοπιάς περιβάλλον, συντηρούμενο από μία στείρα, αντιπαραγωγική και μυωπική γραφειοκρατία, η οποία επιβιώνει μεταμφιεζόμενη ακατάπαυστα και προσαρμοζόμενη σε όλες τις εποχιακές συνθήκες μόνο και μόνο γιατί καλλιεργεί για τον εαυτό της μια επιτηδευμένη  εικόνα   με το να υποκρίνεται πως  «η εγγύηση εφαρμογής των κανονισμών του κράτους είμαι εγώ»,  ακόμα και όταν ανεπαρκεί.  Στην πραγματικότητα και στην πλειονότητα των περιπτώσεων πρόκειται για το ακριβώς αντίθετο:   για την απόλυτη διαστρέβλωση κάθε έννοιας αποτελεσματικότητας της κρατικής μηχανής, για μία αέναη κυκλική μετακύλιση ευθυνών η οποία μετατρέπει κάθε δημιουργική προσπάθεια σε  Σισύφειο Αγος και οδηγεί στην εγκατάλειψή της.