Ο γλύπτης, ζωγράφος, ποιητής και μουσικός, Ηλίας Κάσσης στο Ληξούρι. Ο Κρητικός γλύπτης από χτες εκθέτει περίπου 90 έργα του στο αμφιθέατρο του Α’ Δημοτικού Σχολείου Ληξουρίου.

Επισκεφτήκαμε την έκθεση του και σας παρουσιάζουμε μερικά από τα έργα του. Εκεί ήταν και ο καθηγητής του ΤΕΙ Ιονίων Νήσων κ. Νικόλαος Λασκαρης.

Σήμερα ο κ. Κάσσης θα μας μιλήσει για τα έργα του, για την πηγή έμπνευσης του και για τους δεσμούς του με το Ληξούρι.

Μέχρι τότε ακολουθούν λίγες γραμμές για τα δύσκολα χρόνια που έζησε (μετα εμφυλιου πολεμου), έτσι όπως τα έχει δημοσιευσει στην προσωπική του σελίδα

“  Στο χωριό εκείνη την εποχή ήμασταν καμμιά δεκαριά παιδάκια. Κόβαμε σε διάφορα σχήματα τις πέτρες προσπαθώντας να φτιάξουμε ανθρώπους. Κυκλοφορούσε μια φήμη, σύμφωνα με την οποία κατά τον Εμφύλιο το Αντάρτικο είχε οργανώσει εκεί κάποια παράσταση, την οποία όμως εμείς δεν είχαμε δεί. Μετά την παράσταση έκρυψαν κάπου τις φιγούρες, τις οποίες εμείς φανταζόμασταν ότι θα βρίσκαμε ψάχνοντας στα χαλασμένα σπίτια. Αφού δεν τις βρίσκαμε όμως, προσπαθούσαμε να φτιάξουμε δικές μας από πέτρες και πλάκες. Πρώτα τις ζωγραφίζαμε σε χαρτοκούτια, ή χαρτιά που τύλιγαν ρέγκες, γιατί χαρτί δεν υπήρχε τότε.

Εκείνη την εποχή στερούμασταν τα πάντα. Να φαντασθείς αυτοκίνητο πήγαινε μέχρι το Γύθειο· εμείς ήμασταν 70 χιλιόμετρα από εκεί. Από το Γύθειο φτάναμε στο χωριό με καράβι. Αυτοκίνητο είδα για πρώτη φορά όταν τελείωσα το Δημοτικό και ήρθα στην Αθήνα. Στο Δημοτικό πηγαίναμε ξυπόλητοι σε ένα άλλο χωριό, το Κάστρο.

Εμείς όμως είχαμε μια τάση να ζωγραφίζουμε και να γράφουμε. Όταν μάλιστα θέλαμε να επικοινωνήσουμε με τα παιδιά κι ακόμα δεν είχαμε πάει στο σχολείο, για να συνεννοηθούμε, χαράσσαμε σχέδια επάνω σε πέτρες, απ΄ όπου θα περνούσε ο άλλος. Κάναμε διάφορα σχέδια επάνω στην πέτρα κι ο άλλος καταλάβαινε ποιος είχε γράψει το μήνυμα, τι ήθελε να πει κι απαντούσε ανάλογα με άλλα σχέδια στην πέτρα.

Τελειώνοντας το Δημοτικό δεν είχαμε τίποτε να κάνουμε στο χωριό. Κάποια από τα μεγαλύτερα αδέλφια μου, που είχαν ήδη πάει στην Αθήνα με πήραν κι εμένα μαζί τους. Όταν είσαι σε πατριαρχική οικογένεια, κατά κάποιο τρόπο αργείς να πάρεις πρωτοβουλίες για τις αναζητήσεις σου. Στο σχολείο μέσα στο μάθημα εγώ ζωγράφιζα, έκανα σκίτσα τους καθηγητές και γελούσαν οι άλλοι. Έφτιαχνα και χάρτες παγκόσμιους με τα προϊόντα της κάθε χώρας.

Σύντομα άρχισα και τη δουλειά. Δούλευα το πρωί και το βράδυ πήγαινα νυκτερινή σχολή. Πολλές φορές δουλεύαμε και την Κυριακή. Ήταν σκληρή δουλειά, πρέσα. Ποτέ δεν σταμάτησα όμως τη ζωγραφική. Ζωγράφιζα κυρίως σκίτσα γιατί δεν είχαμε ούτε τα μέσα, ούτε το χώρο. Σε ένα διπλό κρεβάτι κοιμόμασταν πέντε μαζί.”

Αριστέα Χαριτάτου