Δεν υπάρχει κάτι που μπορεί πια να μας εκπλήξει. Καμία δήλωση κυβερνητικού στελέχους δεν αποτελεί πια έκπληξη. Τίποτα από αυτά που κανονικά δεν θα έπρεπε να τολμήσει κανείς να σκεφτεί, δεν έχουν πια κανενα πρόβλημα να δηλώσουν δημόσια. Το ίδιο και το παραδημοσιογραφικό τους κύκλωμα.
Το θέμα είναι ότι δεν μπορούμε να σκεφτούμε ένα βήμα πέρα από την οργή για κάθε Βαρβιτσιώτη, κάθε Βορίδη, κάθε Μάνδρου, Τατιάνα κτλ. Όσο δεν κατανοούμε ότι οι κυβερνήσεις είναι έμμισθες επιτροπές διαχείρισης των συμφερόντων των εφοπλιστών και περιμένουμε από αυτές να υπερασπιστούν το λαό και όχι τα αφεντικά τους, απλώς θα συσσωρεύουμε οργή, θα μετράμε νεκρούς, θα εκτονωνόμαστε σε ποστ, Τουίτερ και memes και θα βρεθούμε να γράφουμε ότι ντράπηκε και η ντροπή.
Πείτε εσείς τι πρέπει να κάνουμε και πως. Μέχρι τώρα απλά παρατηρούμε μοιρολατρικά τις ζωές μας να καταστρέφονται και αυτό μάλλον δεν έχει φέρει καλά αποτελέσματα.

Πόσο δόλιο είναι τελικά να χύνει κροκοδείλια δάκρυα ο Μητσοτάκης της πετσωμένης δημοσιογραφίας;…