Με ορειβάτες συντροφιά
στον Αίνο ανεβήκαμε,
ρίγανη εμαζέψαμε
δεν ταλαιπωρηθήκαμε.

Τι άρωμα! Τι ομορφιά!
Ήτανε με τ’ ανθάκια.
Μάζευα, την καθάριζα
την έκανα ματσάκια.

Μα που να ήξερα ο φτωχός
πως κάποιος ‘’φίλος’’ πονηρός
που ‘χε και νου και γνώση
θα μου κατάσχε τη μισή
για να με …ξαλαφρώσει !

Πολύ στεναχωρέθηκα.
κι ως πήγαινα στην πόλη
καλά το φιλοσόφησα
και του εκφράζω ευχαριστώ
που δεν την πήρε όλη .

Έτσι σε άλλη εξόρμηση
να με ειδοποιήσει
να του μαζέψω πιο πολύ
να πάει να την πουλήσει.

Ίσως λύσει προβλήματα
και οικονομικά,
τώρα που η κρίση σ’ όλους μας
την πόρτα μας κτυπά.

Είναι ωραίο να βουτάς
κάτι γειτονικό,
γιατί όπως λέει ο λαός,
το ξένο είν’ πιο γλυκό !!!

D.ARMODOROS