Ήταν έκπληξη για μένα, όταν άκουσα, πηγαίνοντας προς στο Θέατρο, στο Λιθόστρωτο “μείνε εκεί που είσαι”, γυρνάω και με έκπληξη βλέπω τον Γιάννη Κρουσο να βγάζει από το σακίδιο του ένα βιβλίο και να μου το δίνει. Γιάννη μου, του λέω, έγραψες βιβλίο, μπράβο. Χωρίς πολλά λόγια έφυγε γρήγορα χωρίς να δεχθεί καμία ερώτηση.

“Για μια Ερωτική Πολιτική – ή με τον Θεό και τους ανθρώπους ή με την εξουσία”,  ο τίτλος του βιβλίου. Διαβάστε όμως ένα μέρος του προλόγου, η αρχή:

Αυτό το βιβλίο δεν θα είχε γραφεί αν ο συγγραφέας και οι φίλοι του δεν είχαν περιέλθει σε κατάσταση μεγάλης ένδειας. Τα έσοδα του βιβλίου θα πάνε για την κάλυψη βιοποριστικών αναγκών του συγγραφέα και μιας μικρής παρέας που βρίσκεται στην κατώτατη οικονομική βαθμίδα. Δεν θέλουμε περισσότερα απ’ όσα έχουμε ανάγκη, κι αν με τη βοήθεια Θεού κι ανθρώπων τα έσοδα είναι περισσότερα  απ’ όσα χρειαζόμαστε, το πλεόνασμα θα πάει για τη λειτουργία ενός συλλόγου υπέρ φτωχών και αδυνάτων, με έμφαση στην ανάπτυξη της τοπικής παραγωγής. Αυτό θα γίνει με τον τρόπο των Συναδελφικών Εκκλησιών  και των Ελληνικών Κοινοτήτων, όπως υπήρχαν πριν τις διαλύσει η εξουσία με τους πολιτικούς και θρησκευτικούς υπαλλήλους της.

Οι Συναδελφικές Εκκλησίες, που υπήρχαν στην Κεφαλονιά και στην υπόλοιπη λατινοκρατούμενη Ελλάδα, ήταν ολοκληρωμένες κοινωνικές οργανώσεις, ασχολούμενες με όλα όσα αφορούσαν τη ζωή των μελών τους. Δεν ήταν μόνο χώροι θρησκευτικών τελετουργιών. Ήταν η του παντός διοίκηση. Οι σχέσεις των μελών τους και η δική μας σχέση είναι ιδιωτικοδημόσια.  Κάθε τι στη γειτονιά, στο χωριό, στην ενορία, ήταν δικό μου και όλων. Η ιδιοκτησία ήταν ηθική σχέση.

Το όνομα της μικρής παρέας είναι «Συναδελφική Κομπανία». Είναι απομεινάρι των μεγάλων λαϊκών συνελεύσεων που εμφανίστηκαν στην Ελλάδα μετά το 2010.

Δεν θέλω να μπω σε λεπτομέρειες, εξάλλου δεν με αφορά. Αλλά να επισημάνω ότι ο Γιάννης έχει μπλέξει πολύ με την Θρησκεία (αλίμονο του), να του ευχηθώ καλά ξεμπερδέματα.