«Γεράσιμε κάτσε φρόνιμα».
Η μνήμη είναι ένα περίεργο πράγμα. Μπορεί να εξαερώνει όγκους, να μετατρέπει γεγονότα σε ανύπαρκτα και να κυλάει τον καιρό αφήνοντας στην άκρη συμβάντα που άλλοτε συγκλόνισαν τις μέρες μας. Ή να κρατάει ένα γενικό περίγραμμα, για ό,τι κάποτε σε κατάκλυζε και χαραζόταν, τότε, με κάθε λεπτομέρεια και έλεγες, δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Μπορεί πάλι να επιστρέφει.
Ό,τι κι αν κάνει όμως, η μνήμη, δεν μπορεί να διαγράψει το χρόνο. Να χωρίσει τα μέρη του – παρ’ όλες τις φιλότιμες προσπάθειες που ενδεχομένως κάνει – στα πριν και στα μετά, στα αποδεκτά και στα απορριπτόμενα. Και κυρίως δεν μπορεί να σβήσει τις λεπτομέρειες. Θέλω να πω αυτό: πώς είναι όταν ξαφνικά, ενώ διασχίζεις ανυποψίαστος το χρόνο, περνάει μια ανεπαίσθητη αύρα, μια αστραπή μόνο, μια υποψία χαμόγελου, ένα απλό άγγιγμα. Και τότε, σαν να πέφτουν όλα τα πράγματα από το πάνω ράφι, κατρακυλούν και σαρώνουν τις αποθηκευμένες εικόνες, από όλα τα ράφια της ζωής σου. Και σωριάζονται όλες. Δεν προλαβαίνεις να μαζεύεις, να ταξινομείς, να ξεπερνάς. Πάνε περίπατο τότε τα σχέδια που έκανες. Είναι σου λέω περίεργο πράγμα η μνήμη. Δεν ξέρεις ποτέ ποια αφορμή την επιστρέφει. Ποια απρόβλεπτη και ασυγκράτητη δύναμη λύνει τους αρμούς και ξεχειλίζει να καταπιεί ό,τι βρει μπροστά του.
Γιατί τα γράφω όλ’ αυτά;
Τις τελευταίες μέρες πολύ φασαρία για την απόφαση μιας επιτροπής, η οποία αποφάσισε να μη δοθεί το όνομα του Γεράσιμου Αρσένη σε συγκεκριμένο δρόμο.
Με ένα σκεπτικό, που δεν έχει κοινοποιηθεί, όμως διέρρευσε, με τον γνωστό τρόπο σε ορισμένα μόνο ΜΜΕ, (ας το προσπεράσουμε αυτό), το οποίο αναφέρει ότι ο Γεράσιμος Αρσένης δεν είναι άμοιρος ευθυνών για την κατάσταση που έχει φτάσει η χώρα μας. Γι αυτό απορρίπτουμε την πρόταση να δοθεί το όνομα του, σε δρόμο του Αργοστολιού. (Κάτι τέτοιο τέλος πάντων).
Να μου επιτρέψετε να συμπληρώσω στο σκεπτικό αυτό.
Διετέλεσε Τσάρος της Οικονομίας επί Ανδρέα Παπανδρέου, υπουργός παιδείας, αναστατώνοντας την παιδεία, τους μαθητές και τους φοιτητές, με το γνωστό σλόγκαν «Γεράσιμε κάτσε φρόνιμα». Υπήρξε κι άλλο σκεπτικό, αλλά ας το αφήσουμε.
Έχω την εντύπωση ότι η επιτροπή σωστά σκέφτηκε, σε μια εποχή που όλα αλλάζουν προς το χειρότερο, μια εποχή που όλα τα σκιάζει η φοβέρα του μνημονίου.
Ωστόσο, ο κ. Αρσένης στέκεται σχεδόν αμέτοχος μπροστά σε όσα συμβαίνουν στη χώρα μας τα τρία τελευταία χρόνια.
Μπορεί η απόφαση του, να προωθήσει την ίδρυση ΤΕΙ στα Ιόνια Νησιά, να ήταν θετική για τα τρία νησιά, αλλά έμεινε κολοβή. Ποτέ το ΤΕΙ Ιονίων Νήσων δεν έγινε αυτόνομο, διοικείται από Διοικούσα Επιτροπή, ενώ οι φήμες για το ρόλο κάποιων καθηγητών σε μη-μετατροπή του ΤΕΙ σε αυτόνομο, είναι έντονες.
Οι σημερινές αλλαγές στην παιδεία έχουν τη γεύση των όσων ήθελε να επιβάλει ο Γεράσιμος Αρσένης τότε επί κυβέρνησης Σημίτη. Όλοι θυμόμαστε τη μεγάλη αναταραχή. Πάνω σ’ αυτές τις αλλαγές ο σημερινός υπουργός παιδείας προσπαθεί να παρέμβει.
Μη ξεχνάμε ότι ο κίνδυνος κλεισίματος του ΤΕΙ Ιονίων Νήσων δεν έχει περάσει. Ο κ. Μαραβέγιας είναι αισιόδοξος, όμως ποιος εμπιστεύεται αυτή την κυβέρνηση;
Διάχυτη είναι η άποψη ότι ο Γεράσιμος Αρσένης μπορεί να ενδιαφέρεται για την υστεροφημία του, αλλά χρησιμοποιεί το ΤΕΙ σαν «πλυντήριο» για όσα έπραξε σαν υπουργός παιδείας.
Η ονομασία ενός δρόμου με το όνομά του δεν έχει και μεγάλη σημασία. Ωστόσο, κάτι τέτοιο θα έπρεπε ο ίδιος να είχε αποτρέψει.
Θα αποφευγόταν όλη αυτή η φασαρία και ασφαλώς κανείς δεν θα θυμόταν τον τσάρο της οικονομίας και τον υπουργό παιδείας.
Μπορεί η Κατερινά Κουταλά να έβαλε κάποια πράγματα στη θέση τους, δεν έφθασε όμως στην …..ουσία, στην «πραγματική» ουσία.
Όπως έγραφε κι ο ποιητής: «Εμείς, δεν μπορεί, θυμόμαστε ακόμη τι δώσαμε.
Εκείνος θα θυμάται μονάχα τι κέρδισε από την κάθε του προσφορά. Τι μπορεί να θυμάται μια φλόγα; Αν θυμηθεί λίγο λιγότερο απ’ ό,τι χρειάζεται, σβήνει.
Αν θυμηθεί λίγο περισσότερο απ’ ό,τι χρειάζεται, σβήνει.
Να μπορούσε να μας διδάξει, όσο ανάβει, να θυμόμαστε σωστά.»
