Το Iόνιο Κέντρο Τεχνών και Πολιτισμού σε συνεργασία με το Chippendale Creative Precinct  παρουσίασε την έκθεση του έργου <<ΑΝECDOTAL LIFE>> του ακαδημαικού και καλλιτέχνη Ηobart Hudges.

«Ένας Φρουδικός Ποσειδώνας»
Πηλός, ψημένος σε 1100C
Στο έργο αυτό έχω οραματισθεί τέσσερις πτυχές ενός ατόμου από μια φροϋδική προοπτική. Το βλέπω σαν μία φιγούρα σε σκάφος, που είναι το <εγώ>, που πλέει σε μια συναισθηματική θάλασσα του ασυνείδητου, που έχει συσταθεί από τη συμμαχία μεταξύ του υπερεγώ, στο σχήμα του Ποσειδώνα και της <ταυτότητας>, όπως φαίνεται μέσα από υδάτινα θαλάσσια μάτια. Μια φωνή ωστόσο έρχεται από το στόμα του <υπερεγώ>, σαν να έχει εξημερωθεί ή επαναδιατυπωθεί σε ένα δημιουργικό άλμα και έχει γίνει πλέον μία ηθική επιταγή, ικανή να δαμάσει τις συναισθηματικές θάλασσες. Όπως λέει ο Ζίζεκ στον Οδηγό Ιδεολογίας για Διεστραμμένους (σε παράφραση), προκειμένου να φανταστεί κανείς μια ικανοποιητική ζωή, πρέπει να κατασκευάσει ένα φαντασμαγορικό πλαίσιο γύρω από την πραγματικότητα όπου θα πρέπει να εγκαταστήσουμε τους εαυτούς μας σωστά σε αυτό.

«Κεφαλλονίτικη Τρικυμία»
Πηλός ψημένος σε 1100C (επιζωγραφισμένος)
Πρόσφατες έρευνες έχουν αποκαλύψει ότι ο Σαίξπηρ είχε την Κεφαλονιά στο μυαλό ως το νησί του Prospero . Στο έργο μου έχω τοποθετήσει την Miranda και Prospero σαν δύο όψεις του ίδιου ατόμου. Το πλαίσιο για αυτήν την φαντασία προέρχεται από το κλασικό 1950 si–fi Forbidden Planet, το οποίο παντρεύει την ψυχανάλυση και την ιστορία της <<ΤΡΙΚΥΜΙΑΣ>>. Εδώ έχω επαναρυθμίσει την ιστορία σε μια περίοδο της Αναγέννησης και έχω θέσει το Οιδιπόδειο συμπλέγμα Πατέρας και Κόρη , που το βλέπω σαν την αντίσταση του Κεφαλονίτη σε εξωτερικές επιρροές. Από τη μια πλευρά η Κεφαλονιά καλωσορίζει τους ξένους που έρχονται από την θάλασσα, παρά ταύτα ασυνείδητα πλάσματα ακόμα παραμονεύουν, αλλά δεν είναι περιθωριοποιημένα ή ακόμα και εκτοπισμένα από το σώμα του λαού.

«Ανέκδοτες μορφές Ζωής»
Πολυμερές Ακρυλικό, στεγνωμένο στον αέρα
Αυτή η σειρά των 47 μικρογλυπτών είναι εμπνευσμένα από το ζωοπλαγκτόν. Έχω μελετήσει προηγουμένως διάφορες εκδοχές αυτών των μορφών ζωής, αλλά εδώ δεν έχω αντιγράψει τη φύση για να διαμορφωθούν κάποιες ιδιαίτερες μορφές. Αντ ‘αυτού έχω αφήσει τη δημιουργία μου να εξελιχθεί σαν από μια γονιδιακή δεξαμενή των προηγούμενων παρατηρήσεων μου, σαν ένα DNA που αλληλεπιδρά με το περιβάλλον και, σε αυτή την περίπτωση, τις πλαστικές ιδιότητες του υλικού με τα διάφορα εργαλεία που έχω χρησιμοποιήσει. Τα αποτελέσματα είναι μορφές που ποτέ δεν επαναλαμβάνονται, αλλά έχουν ορισμένους επαναλαμβανόμενους μορφικούς χαρακτήρες, σαν να προέρχονται από την αλληλεπίδραση του DNA με το περιβάλλον. Ο σκοπός μου είναι απλός πραγματικά. Η ζωή ποτέ δεν παύει να αναπτύσσει με συνέπεια Μορφές. Αλλά στο σημερινό υπαρκτό περιβάλλον η διαδικασία αυτή έχει τον κίνδυνο να σταματήσει ότι θα μπορούσε να είναι εκατομμύρια χρόνια σε εξέλιξη και για πρώτη φορά εξαρτώνται αυτά τα πλάσματα από τις ενέργειες μία ς και μόνο από τις υπαρκτές μορφές ζωής .
Η ειρωνεία – σαν αποτέλεσμα καλλιτεχνικού έργου – είναι σχεδόν όμορφη.

«Θυσία»
Ψηφιακή animation και ξύλινα γλυπτά.
Σε αυτή την εργασία έχω προσπαθήσει να εξετάσω την αρχαία ιδέα της θυσίας ως μέσο ελέγχου του χρόνου. Εμπνεύστηκα από την τοποθέτηση των αρχαίων θυσιών στην περιοχή του όρους Αίνος. Όχι, δεν χρειάζεται να θυσιαστεί τίποτα, αλλά έχω αφήσει ένα γλυπτό αρνιού βαθιά μέσα στο δάσος, ψηλά στο βουνό, κοντά στο αρχαίο σημείο των θυσιών, ώστε να μπορεί να αποσυντεθεί και να γίνει μέρος του όρους. Θυσία είναι αυτό που έχει να κάνει με τη διασφάλιση του χρόνου. Κάτι σαν την αγορά χώρου στο μέλλον αντίτιμο για την παραίτηση από κάτι στο παρόν. Νομίζω ότι είναι ιδιαίτερα σημαντικό , όσον αφορά το παρόν, όπου τα πάντα είναι σχετικά με μια υπερπλήρωση του παρόντος. Είναι ένα δώρο που δεν έχει παρουσία, είναι μια πραγματική αίσθηση της παρόντος που εκτείνεται προς τα πίσω και προς τα εμπρός στο χρόνο. Αυτό είναι όλο το animation, πάρα πολύ απλό! Το έργο θα δημοσιευθεί με συντεταγμένες GPS όταν τελειώσει η διαδικασία για τον (καλλιτέχνη) πεζοπόρο.