Κάγκελα σε ασπρόμαυρο φόντο. Σκουριασμένα σίδερα μεσήλικων οραμάτων. Ακλόνητες πύλες στη φθορά καθεστώτων. Κλούβες στη μέση των λεωφόρων, ασπίδες και δακρυγόνα έτοιμα να ριχτούν στη μάχη λησμονημένων αντιστάσεων. Γραφικοί πρυτάνεις, ενθύμια αιματοβαμμένων ερπετών. Ματωμένα νιάτα μιας καθωσπρέπει αναίμακτης χώρας. Ξύλο άνευ λόγου για τη διατήρηση της ανωμαλίας.

Τριήμερο πένθος μαχητικών επετείων. Τραπεζάκια ανιστόρητων ντελάληδων, καυτά καλαμπόκια, διπλωμένα με προκηρύξεις ασορτί αποχρώσεων. Μια σημαία χρώματος μουντό, δεκάδες πρόσωπα με το μπλαβί των νόμιμων ξυλοδαρμών, εκατοντάδες υποσιτισμένοι στην ακραία λωρίδα, χιλιάδες καναπέδες που δεν ξεστράτισαν ούτε στιγμή. Πλάι τους, συνοδεία των ΜΑΤ, 41 κηλίδες απρόσφορης ιστορίας.

Ζιβάγκο, Ανδρέας, Κωνσταντίνος, Εκάλη, Αλλαγή, Ρίτα, Μιμή, Πανταζής, ΑΓΕΤ Ηρακλής, Κοντογιαννόπουλος, Αυριανή, λιτότητα, τούνελ, δώστα όλα, Μέσο, Πολιτική Άνοιξη, Άκης, Μένιος, Θόδωρος, Βαγγέλης Γιαννόπουλος, Ολυμπιακοί, Κοσκωτάς, Αγράμπελη, Κ 29, Οικουμενική, Ευρώ, EURO, Σημίτης, Χρηματιστήριο, Οτσαλάν, Κώστας, Βατοπέδι, Γιωργάκης, Αντώνης, ΛΑΟΣ, SIEMENS, Μνημόνιο, Τρόικα, MARFIN, Χ.Α, ΔΝΤ.

Στεφάνια αμέτρητα, γερασμένοι επικήδειοι, λόγια στο κενό, ήλιοι που δεν μέθυσαν. Μεταπολιτευτική αηδία, τετελεσμένα στιγμιότυπα, ξυρισμένοι πολιτικάντηδες, γαντζωμένες εξουσίες, μεταχρονολογημένες επιταγές, ξεθωριασμένες ιδέες, πουλημένα κύτταρα, ξεχαρβαλωμένες κατακτήσεις, φαντεζί εσώρουχα, γυαλιστερές γραβάτες, αποχαυνωτικά μεσημεριανά, σύγχρονες ερπύστριες άχρωμων εξουσιών.

Πίσω από την πύλη, αλησμόνητες παρτίδες ζωής και θανάτου. Τότε και τώρα. Ίδιες φωνές, ίδια συνθήματα, διαχρονικά αιτήματα που δεν βρήκαν ποτέ άμμο να γράψουν τα όνειρά τους. Βυθισμένες άγκυρες στη μέση της ιστορίας. Μια φωνή που τρεμοσβήνει, πλέον από το βάρος του αλκοόλ. Χέρια γροθιά, φωτογραφία της στιγμής σε κάδρο εποχής. Γκρίζα όνειρα. Εξέγερση μία, δυνάστες πολλοί. Νοέμβρηδες εγκλωβισμένοι σε παράγκα φυλασσόμενη από τα νιάτα της κάθε στιγμής, περιμένουν τη χρονιά μιας ανοιξιάτικης επιστροφής. Μου πες πως τα όνειρα γεννιούνται φθινόπωρο για να ανατείλουν μια αυγή, πίσω από τον καυτό ήλιο του Πολυτεχνείου. Γέρμα*. Τέρμα και ξανά Αρχή.

Περικλής, Άγγελος, Μήτσος, Αλκμήνη, Κώστας, Πράχτορας, Νίκος, ονόματα αποτραβηγμένα από το βάρος της σιωπής, πρόσωπα με ρυτίδες που περιμένουν την όποια στιγμή. Καλτεζάς, Τεμπονέρας, Γρηγορόπουλος, Φύσσας, στιγμές επικές στην ίδια παρέα, περιμένοντας την εκδίκηση κάποιου Νοέμβρη ή ενός Δεκέμβρη. Για να χουν τα όνειρα να πάρουν εκδίκηση, κάποιοι τα σήκωσαν σε ώμους ποτισμένους από κηλίδες αδικίας και τρόμου. Μήνες που άντεξαν στη συκοφαντία δειλών υποστηρικτών. Που σε ένα τσούγκρισμα ποτηριών, άναψαν και κράτησαν τη φωτιά των εραστών, λίγο πριν ένας χτύπος στο κινητό δείξει το απόλυτο κενό. Που κύλησαν κάτω από τανκς υποτελών πρεσβευτών αλλοιωμένων πολιτευμάτων, που σήκωσαν πύλες στη μέση κατακόκκινων από αίμα πεζοδρομίων. Που περιμένουν το κάλεσμα των πολλών.

Προσκλητήριο νεκρών. Άκοπα γαρύφαλλα. Πορεία στο διάβα του χρόνου. Πρεσβεία άβατη στις πιέσεις χιλιάδων κραυγών. Τρέξιμο, ξύλο, ένα βιαστικό φιλί, μάτια δακρυσμένα. 41 κηλίδες, ούτε ξεχνιούνται, ούτε ξεπλένονται. Απλά περιμένουν, το πότε και το τώρα, την εξέγερση του κόκκινου, τη συντριβή του μαύρου, την εξαφάνιση του γκρι, τη δικαίωση των ονείρων που γεννήθηκαν κάποιο Νοέμβρη, Πατησίων και Στουρνάρη γωνία.

Να είμαστε όλοι εκεί, πολύ περισσότεροι ακόμη και από τα ίδια τα κόκκινα γαρύφαλλα. Πράχτορα*, ραντεβού στην ίδια πάντα πλευρά. Μάλλον ήρθε η ώρα.

*Στον Πράχτορα Κώστα Σμυρνή

Σταύρος Αντύπας